تاثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میل به طلاق، نداشتن تحمل بلاتکلیفی، عواطف منفی و سرمایه های عاطفی در زنان آستانه طلاق

مقدمه: تعارضات زناشویی و میل به طلاق در زنان پیامدهای مخرب زیادی برای زوجین، خانواده و جامعه به همراه دارد، از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میل به طلاق، نداشتن تحمل بلاتکلیفی، عواطف منفی و سرمایه های عاطفی زنان در آستانه طلاق در شهر اصفهان انجام گرفت.  روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری دو ماهه بود. به این منظور از بین زنان مراجعه کننده به دادگستری شهر اصفهان در تابستان ۱۴۰۱، با در نظر گرفتن ملاک های ورود و خروج، سی نفر به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی پانزده نفر در هر گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را طی هشت جلسه گروهی هفتاد و پنج دقیقه ای بر اساس بسته درمانی هیز۲۰۰۸ دریافت کردند. اما گروه کنترل تا پایان مرحله پیگیری تحت هیچ مداخله ای قرار نگرفت. شرکت کنندگان در پژوهش به پرسشنامه های تمایل به طلاق روزولت و همکاران۱۹۸۶، نداشتن تحمل بلاتکلیفی فریستن و همکاران۱۹۹۴، عاطفه مثبت وعاطفه منفی واتسن و همکاران۱۹۸۸ و سرمایه عاطفی گل پرور۱۳۹۵ پاسخ دادند.  نتایج: نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میل به طلاق، نداشتن تحمل بلاتکلیفی، عواطف منفی و سرمایه های عاطفی زنان در آستانه طلاق تاثیر معنی دار ۰/۰۰۱>P دارد و تاثیر درمان در مرحله پیگیری نیز پایدار باقی مانده است.(۰/۰۰۱>P)  بحث و نتیجه گیری: بنابر نتایج این پژوهش می توان از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در بهبود متغیرهای روان شناختی در زنان در آستانه طلاق استفاده نمود.

Keywords:

Acceptance and Commitment Therapy , Divorce Tendency , Intolerance of Uncertainty , Negative Emotions , Emotional Assets , Women Facing Divorce , درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , میل به طلاق , نداشتن تحمل بلاتکلیفی , عواطف منفی , سرمایه های عاطفی , زنان آستانه طلاق