الزام به صدور حکم اعدام علیه اسیدپاش مبتنی بر جرم محاربه

همه ساله انسان های بیشماری قربانی کینه توزی مجرمینی می شوند که آتش انتقام خود را با اسیدپاشی فرو می نشانند؛ لیکن آتشی در زندگی قربانی می اندازند که خاموشی ندارد. قربانی اسیدپاشی در صورت زنده ماندن با مشکلات و معضلات عدیده ای روبرو شده و به انسان مرده ای بدل می شود در حالی که حیات خود را از دست نداده است. دچار عزلت و انزوای شدید شده و زیبایی، عمر و حتی جوانی خود را تباه شده می یابد. مجازات اسیدپاشی نیز با استناد به ایراد جراحت عمدی بر بزه دیده، قصاص بوده که قصاص نفس یا قصاص عضو، بسته به قتل یا جرح مجنی علیه در انتظار مرتکب خواهد بود، لیکن در مصادیق جرح عمدی، امکان قصاص از مرتکب منتفی شده و به پرداخت دیه جراحات وارده محکوم می شود هرچند که در قانون اخیرالتصویب «تشدید مجازات اسیدپاشی وحمایت از بزه دیدگان ناشی از آن» مصوب سال ۱۳۹۸، مجازات حبس مرتکب افزایش یافته است، اما به نظر می رسد وصف بازدارندگی کافی به همراه نداشته و با وصف آن که اسیدپاش، با سوء نیت خاص، مرتکب جرم شده و از سلاح شیمیایی در جهت آسیب رساندن به قربانی استفاده کرده و موجب ایجاد رعب و وحشت عمومی در میان قشر اناث جامعه شده است، لذا عنوان «محاربه» بر جرم ارتکابی، موضوعیت داشته و با اعمال مجازات محاربه بر اسیدپاش، می توان به کاهش جرم در قبال افزایش مجازات امیدوار شد.

Keywords:

اسیدپاشی , محاربه , افساد فی الارض , سلب حیات , قصاص.