بررسی فرآیند طراحی معماری در خصوصیات اقلیمی، فرهنگی و فعالیتی (مطالعه موردی: مجتمع مسکونی روکو)

امروزه با توجه به پیشرفت های روز افزون بشر در همه عرصه ها و ایجاد نوآوری در علوم و فنون مختلف، علم معماری نیز از این قاعده مستثنا نبوده و همیشه با توجه به نیازهای جامعه و مخاطبین درصدد ایجاد خلاقیت و نوآوری در جهت بهینه سازی فضایی برای مخاطبین بوده است. راه حل مسئله طراحی را می توان با درک ماهیت جامع مسئله قبل از استفاده فرآیند حل مسئله به عنوان بخشی از حل مسئله طراحی معماری بدست آورد. خلاقیت و نوآوری در میان عواملی هستند که مفاهیم و شیوه های جدید را در طراحی ترکیب می کنند. اما متاسفانه این عوامل تحت تاثیر مستقیم موقعیت مالی و سطح تجربه طراحان است. آموزش طراحی و معماری، مستلزم دو دیدگاه هم زمان توسط معلمان طراحی است؛ یکی اصلاح و پیشبرد طرح و دیگری اصلاح و پیشبرد «طراح» در زمانی محدود است. بر اساس دیدگاه دوم، در کارگاه های طراحی تاکید معلمان بعضا بر آموزش «طراحی تفکرات» موجود به طرق مختلف می باشد؛ در حالیکه پرورش ذهن طراح، با «تفکر طراحانه» و شناخت راه ها و بی راهه های آن و تربیت مهارت او برای اندیشه ورزی (مقدم و در تعامل با دانش اندوزی)، در پیشبرد طراحان تازه کار تاثیری ماندگارتر خواهد شد. امروزه معماران به منظور بهبود تعامل و همزیستی طرح با بستر محیط، در فرایند طراحی معماری به مقوله های زمینه گرایی گرایش پیدا نموده اند. می توان اذعان نمود، بستر طراحی برای انجام معماری زمینه گرا است تا بتوان معماری همسو و هماهنگی را در محدوده طراحی به وجود آورد. در این راستا، شناخت عوامل تاثیر گذار محیطی برای پایه ریزی کالبد زمینه امروز، ضروری بوده است. مقاله حاضر، این موضوع را بیان می دارد که خصوصیات اقلیمی، فرهنگی و فعالیتی چگونه بر شکل گیری و زمینه گرایی مجتمع مسکونی روکو تاثیر گذاشته است.

Keywords:

طراحی معماری , اقلیمی و فرهنگی , مجتمع مسکونی , نوآوری , زمینه گرایی , طراحان.