بررسی اثربخشی آموزش یادگیری خودتنظیمی هیجانی بر بهبود سازگاری تحصیلی و مهارتهای اجتماعی دانش آموزان مقطع ابتدایی

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش یادگیری خود تنظیمی هیجانی بر بهبود سازگاری تحصیلی و مهارتهای اجتماعی دانش آموزان مقطع ابتدایی بود که با روش شبه تجربی انجام گرفت و از طرح پیش آزمون، پس آزمون استفاده شد. برای جمع آوری دادهها از پرسشنامه های مهارتهای اجتماعی ماتسون (۱۹۸۳) و برای سنجش سازگاری تحصیلی از پرسشنامه شخصیتی کالیفرنیا (تراپ و همکاران، ۱۹۵۳) استفاده شد. جامعه آماری را کلیه دانش آموزان مقطع ابتدایی شهر ارومیه در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ تشکیل دادند که تعداد ۳۳ نفر با روش نمونه گیری تصادفی ساده، به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. افراد به صورت تصادفی نیز در گروههای آزمایش و کنترل قرار گرفتند. برنامه آموزش خودتنظیمی هیجانی به مدت ۷ جلسه ، و هر جلسه به مدت ۶۰ دقیقه و سه بار در هفته برای گروههای آزمایشی اجرا شد. گروه کنترل نیز آموزشی دریافت نکرد. تجزیه و تحلیل دادهها توسط نرم افزار spss و آزمون تحلیل کواریانس و T زوجی انجام شد. نتایج این پژوهش نشان داد که آموزش خودتنظیمی هیجانی بر مهارتهای اجتماعی به خصوص رفتارهای غیر اجتماعی معنی دار است اما بر سازگاری تحصیلی دانش آموزان تاثیری ندارد.

Keywords:

آموزش یادگیری خودتنظیمی هیجانی , مهارتهای اجتماعی , سازگاری تحصیلی .