شرایط قاضی از دید گاه فقه امامیه

امور قضایی و چگونگی حل و فصل دعاوی مردم، از جمله مسائلی است که فقه اسلام به تفصیل و بر اساس جهان بینی خود احکام آن را بیان نموده است. موقعیت و اهمیت قضاوت در اسلام آن را از مناصب ویژه و والای اسلامی قرار داده که هر کس شایستگی تکیه زدن بر آن مسند را نخواهد داشت، واین منصب داوری از مناصب خاص انبیاء و اوصیای الهی است و تنها کسانی مجاز به قضاوت در بین مردم هستند که واجد شرایط آن بوده و اذن امام مسلمین را کسب کرده اند، وعهده دار شدن این منصب برای کسانی که از تمام یا برخی شرایط آن بی بهره اند، حرام و احکامی که صادر می نمایند باطل و دادخواهی از ایشان جایز نیست. لذا آگاهی نسبت به شرایط قاضی و صدور احکام ضرورت بحث از این موضوع را مضاعف می کند. در این تحقیق با روش توصیفی به بحث از این شرایط پرداخته شده است. و مشخص گردید ، قاضی در زمان غیبت امام (علیه السلام) باید فقیه جامع الشرایط باشد تا حکمش نافذ باشد؛ یعنی فقیهی که دارای شرایط فتوی باشد و آن شرایط عبارت اند از: بلوغ، عقل، مرد بودن، ایمان، عدالت، حلال زادگی بنابر اجماع و قدرت نوشتن، آزاد بودن بینایی، شنوایی، گویایی، دارا بودن حافظه، مسلط بودن بر دانش حقوقی روز و علوم جدید مثل فناوری اطلاعات و علوم کامپیوتر و گذراندن دوره های کارآموزی که از شرایط ورود به قضاوت معین گردیده است.