آواشناسی و واج شناسی دره زیروبمی در آهنگ گفتار فارسی

پژوهش حاضر با هدف بهبود بازسازی گفتار در زبان فارسی و بررسی افت منحنی فرکانس پایه بین دو قله زیروبمی در چارچوب نظریه خودواحد عروضی آهنگ انجام شده است. دو فرضیه اصلی این پژوهش افت فرکانس پایه از طریق وقوع قاعده درون­یابی آوایی و یا از طریق وقوع قاعده گسترش نواخت است و پیش­بینی می­شود که فرضیه اول پژوهش تایید شود. داده­های پژوهش، شامل ۴۵ ساخت پی بستی، با توجه به واکدار بودن همخوان­ها در تمامی هجاها بین دو قله زیروبمی طراحی شده و فاصله دو قله با افزودن به تعداد هجاهای بدون تکیه از مقدار صفر تا دو هجا افزایش داده شد. تعداد ۱۳۵۰ داده از ۳۰ گویشور فارسی معیار ضبط و جمع­آوری شد. این داده­ها در نرم­افزار پرات تحلیل آوایی شد و نتایج این تحلیل در برنامه اس­پی­اس­اس بررسی شد. نتایج تحلیل­ها نشان داد فاصله قله اول تا دره منحنی با افزایش تعداد هجاها افزایش یافته که نشان­گر برهم­نهادگی این دره با ابتدای هجای تکیه­بر است. اختلاف معنادار این فاصله میان سه گروه داده­ها به­صورت دوبه­دو نیز نشان­دهنده افزایش آن به نسبت افزایش تعداد هجاهای بدون تکیه است. همچنین منحنی فرکانس پایه به طور میانگین برای داده­ها رسم شد که نشان­ داد این افت میان دو قله تدریجی است و از طریق وقوع درون یابی رخ می­دهد.

Keywords:

بازسازی گفتار , درون یابی آوایی , گسترش نواخت , نظریه خودواحد عروضی آهنگ , تکیه زیروبمی