ارزیابی زیست پذیری شهری با استفاده از شاخص های ریز دانگی و نوع مصالح و سازه ساختمانی (مطالعه موردی: شهرک نیروی انتظامی منطقه ۷ شهرداری شیراز)

به عنوان گام اول نوسازی شناسایی و رتبه بندی بلوک های فرسوده شهریاست که یک ابزار مهم برای مدیریت شهری جهت برنامه ریزی منابع و سرمایه گذاری در نوسازی شهری است. چرخه ی بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده ی شهری، از شناسایی درست محدوده و تفکیک آنها به محله های فرسوده آغاز می شود. هدف از این پژوهش مطالعه ی نمونه ای، دو شاخص ریزدانگی و نوع مصالح و سازه به کار رفته ساختمانی بر بافت فرسوده و تاثیر انها بر زیست پذیری شهری در سطح خردتر از مناطق (محله یا شهرک) در سیستم اطلاعات جغرافیایی است. این پژوهش از نظر هدف تحقیق، کاربردی توسعه ای و روش آن توصیفی تحلیلی است و در روند تحلیل ها از فرآیند تحلیل فضایی استفاده شده است. در این پژوهش از نرم افزاری Excel، Arc GIS و Google earth استفاده شده است. ۱۰۴۱ قطعه در این شهرک شناسایی و اطلاعات آنها جمع آوری و ثبت گردید. وضعیت واحدهای مسکونی بر حسب دانه بندی نشانگر آن است که ۲۱ % از قطعات، مساحتی زیر ۲۰۰ مترمربع و ۷۷ % قطعات، مساحتی بالایی ۲۰۰ مترمربع دارند که نشان دهنده ی، درشت دانه بودن قطعات این شهرک می باشد و ساختار بافت شهری آنها فرسوده نیست و شهرکی زیست پذیر از این لحاظ می باشد. وضعیت واحدهای ساختمانی بر حسب نوع مصالح و سازه به کار رفته شده در آنها نشانگر آن است که در این حوزه ۶۵ درصد قطعات هم مصالح و هم سازه ی مقاوم دارند و ۳۳ درصد قطعات، مصالح یا سازه ی مناسب ندارند و این تهدیدی جدی برای شکوفایی و زیست پذیری شهری است. از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت مطالعات در سطوح خرد تر از مناطق با تاکید بر سطح محله (شهرک) برای بررسی بهتر و دقیق تر زیست پذیری در حوزه مسکن و محیط زیست می بایست بیشتر مورد توجه قرار بگیرد. GIS قابلیت های لازم را برای بروزرسانی ایمن ، دقیق و سریع اطلاعات در راستایی برنامه ریزی بهسازی و بازسازی دارد و می بایست بیشتر مورد استفاده قرار بگیرد.

Keywords:

GIS , ریزدانگی , نوع مصالح ساختمانی , بافت فرسوده , منطقه ۷ شهرداری شیراز ,