بررسی تاثیر افزودن عناصر آلیاژی بر ترکیبات بین فلزی و رفتار زیست انطباقی آلیاژهای ریختگی Mg-Zn

امروزه آلیاژهای مبتنی بر منیزیم به طور گسترده به عنوان مواد زیست تخریب پذیر برای کاربرد در ایمپلنت ها مورد توجه قرار گرفته اند. با این حال کنترل نرخ خوردگی آنها در محیطهای فیزیولوژیکی بدن انسان هنوز یک چالش مهم است. یکی از موثرترین رویکردها برای مقابله با این چالش انتخاب دقیق ترکیبات آلیازی مقاوم در برابر خوردگی و خواص مکانیکی در هنگام طراحی آن ها است. این مقاله تاثیر عناصر آلیاژی از جمله روی کلسیم، منگنز، سیلیسیم استرانسیم و عناصر خاکی کمیاب بر مقاومت به خوردگی و زیست سازگاری آلیاژهای منیزیم و نیز خواص مختلف آلیاژهای Mgn-X را بررسی میکند. بررسیها نشان داد که افزودن مقدار Zn باعث بهبود مقاومت به خوردگی عمومی و موضعی آلیاژهای ریخته گری منیزیم روی در محلول شبیه سازی شده بدن (SBF) در دمای ۳۷ درجه سانتی گراد می شود که ناشی از اصلاح اندازه دانه و تسهیل تشکیل لایه محافظ سطحی در حضور Zn میباشد. هم چنین افزودن ایتریم تا ۱ درصد وزنی به دلیل تشکیل دانه های ریزتر توزیع مناسب و یکنواخت ذرات فاز ثانویه و لایه اکسیدی پایدارتر، مقاومت به خوردگی آلیاژ را بهبود می بخشد. از سوی دیگر افزایش غلظت استرانسیوم اندازه دانه ها را کوچکتر نموده و تعداد فازهای ثانویه ی حاضر در مرزدانه ها و بین دندریت ها را افزایش می دهد.