ارزیابی گیرنده های نوری در بازیابی اطلاعات

تا سال ۱۹۹۲، وضعیت فن آوری سیستم های ارتباطی فیبر نوری با وجود فاصله نسبتا کوتاه تنها ۱۸ سال، پیشرفت چشمگیری داشته است. بالاترین ظرفیت پیوندهای فیبر نوری تجاری موجود در سال ۱۹۹۲ تنها ۲.۵ گیگابیت بر ثانیه بود. تنها ۴ سال بعد، با ظهور مالتی پلکسی با تقسیم طول موج (WDM)، سیستم هایی با ظرفیت کلی ۴۰ گیگابیت بر ثانیه به صورت تجاری در دسترس قرار گرفتند. تا سال ۲۰۰۱، ظرفیت سیستم های تجاری WDM از ۱.۶ ترابایت بر ثانیه فراتر رفت. در همان زمان، ظرفیت سیستم های امواج نور فرا اقیانوسی نصب شده در سراسر جهان افزایش یافت. یک شبکه جهانی به مسافت ۲۵۰۰۰۰ کیلومتر با ظرفیت ۲.۵۶ ترابایت بر ثانیه (۶۴ کانال WDM با سرعت ۱۰گیگابیت بر ثانیه روی ۴ جفت فیبر) در سال ۲۰۰۱ برنامه ریزی و تا سال ۲۰۰۴ عملیاتی شد (در حال حاضر VSNL توسط یک شرکت مخابراتی هندی اداره می شود). اگرچه سرعت بعد از آن کاهش یافت اما در سال ۲۰۰۱ برای چند سال، پیشرفت در طراحی سیستم های امواج نور ادامه یافت و پس از سال ۲۰۰۶ با ظهور فرمت های مدولاسیون مبتنی بر فاز، اترنت ۱۰۰ گیگابایتی و تقسیم فرکانس متعامد شتاب گرفت. همچنین اثرات غیر خطی و تکنیک های مورد استفاده برای مدیریت آنها مانند استفاده از سالیتون های نوری و انتشار شبه خطی از طریق پراکندگی افزایش یافت. این مقاله سیستم های ارتباطی فیبر نوری را با پارمترهای مختلف ارزیابی می کند.

Keywords:

سیستم های ارتباطی , فیبر نوری , مدولاسیون , تقسیم فرکانس.