افزایش کیفیت سکونت گزینی در مجموعه امداد و نجات و اسکان موقت در زمان بحران(طبیعی -اپیدمی )

امروزه بررسی عوامل آسیب رسانی و بحران های طبیعی از جمله سیل ، جایگاه مهمی در تحقیقات علمی را به خود اختصاص داده است چرا که یکی از پیشرفت های مهم در طراحی فضاهای معماری ، فضای اسکان موقت می باشد. تحقیقات نشان می دهد هرساله افراد زیادی در سراسر دنیا در اثر وقوع سیل ، خانه و کاشانه ی خود را از دست می دهند. پس از وقوع یک حادثه طبیعی گسترده، مناطق مسکونی ، به نوعی غیر قابل استفاده شده و افراد بازمانده ناگزیر به اسکان موقت در مکانی دیگر هستند. تا کنون چادرهای متعددی به عنوان سرپناه اضطراری ، طراحی و ساخته شده و در اختیار حادثه دیدگان قرار گرفته است . اما در اکثر موارد، این چادرها با فرهنگ کاربران آن مطابقت نداشته و همچنین ، مقاومت لازم را در برابر شرایط متغیر جوی ندارند. در واقع این افراد، با مشکلات فراوان ناگزیر به تحمل دوران سکونت در چادر هستند. منظور از انجام این تحقیق ارائه راه کارهایی جهت تسریع روند سکونت گزینی امن به سیل زدگان و انتخاب سازه ای که در مدت زمان کم در این مجموعه با کمترین خطر برپا گردد و ضرورت انجام این تحقیق توجه به این عامل مهم مکان در کنار عوامل دیگرمانند سازه، رنگ ،فرم و اصول روانشناسی ، بر شکل گیری فضاهای معماری می باشد. در پژوهش حاضر، ابتدا این مشکلات مورد بررسی قرار گرفته و پس از آن راهکارهایی برای اسکان بازماندگان در زمان بحران ارایه شده است سایت مورد نظر به روش مکانیابی انتخاب شد. در همین راستا طرحی پیشنهادی برای افزایش کیفیت سکونت گزینی و طراحی یک مجموعه امداد و نجات، مطرح و معرفی گردیده است . این طرح بر اساس فرهنگ کاربران منطقه مورد بررسی و در جهت کاهش مشکلات افراد حادثه دیده شکل گرفته است . از این رو به مسایلی نظیر تقسیم بندی فضاها بر اساس نیاز و فرهنگ کاربر، بهبود سازه و افزایش مقاومت آن در برابر عوامل جوی و کاهش زمان نصب و برپایی توجه خاص داشته است .

Keywords:

امداد و نجات , اسکان موقت , کیفیت سکونت گزینی