اثربخشی آموزش خودشفقت ورزی بر استرس ادراک شده و انسجام روانی مراقبان سالمند

سابقه و هدف :پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی آموزش خودشفقت ورزی بر استرس ادراک شده و انسجام روانی مراقبان سالمند انجام گرفت. مواد و روشها: این پژوهش با روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه با مرحله پیگیری دوماهه انجام شد. جامعه آماری پژوهش حاضر را افراد مراقب سالمند مراکز تحت نظارت وزارت بهداشت شهر تهران در سال ۱۴۰۱ تشکیل دادند. در این پژوهش تعداد ۲۷ مراقب سالمند با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه جایدهی شدند. گروه آزمایش آموزش خودشفقت ورزی را طی دو و نیم ماه در ۱۰ جلسه دریافت نمودند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه مقیاس استرس ادراک شده کوهن  ( ۱۹۸۳) و پرسشنامه احساس انسجام روانی فلسنبرگ، ونتکولت و مریک   (۲۰۰۶) بود. داده های جمع آوری شده به شیوه تحلیل واریانس آمیخته با استفاده از نرم افزار آماری SPSS۲۳ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها : نتایج نشان داد که آموزش خودشفقت ورزی بر استرس ادراک شده و انسجام روانی مراقبان سالمند تاثیر معنادار دارد. نتیجه گیری : بر اساس یافته های پژوهش می توان چنین نتیجه گرفت که آموزش خودشفقت ورزی با تمرکز بر تصویرسازی شفقت نسبت به خود و دیگران، استفاده از درماندگی خلاق، تصریح اهداف ارزشمند، تقویت رفتارهای شفقت آمیز و توسعه رفتارهای هوشمندانه می تواند به عنوان یک روش کارآمد جهت کاهش استرس ادراک شده و بهبود انسجام روانی مراقبان سالمند مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

Self-compassion training , perceived stress , psychological coherence , elderly caregivers , آموزش خودشفقت ورزی , استرس ادراک شده , انسجام روانی , مراقبان سالمند