بررسی سامانه حلالی در تولید گرفت عروقی نانولیفی پلی یورتان (PU)

بیماری های قلبی-عروقی یکی از علل اصلی مرگ ومیر در سراسر جهان است. مهندسی بافت به عنوان یک رویکرد موثر برای ارائه جایگزینی مناسب برای عروق آسیب دیده در نظر گرفته می شود. الکتروریسی در میان روش های مختلف تولید داربست، به عنوان یک روش موثر برای تولید بستر لیفی با ساختار میکرو و نانو که می-تواند رفتار ماتریس خارج سلولی بافت طبیعی را تقلید کند، در نظر گرفته می شود. پلی یورتان به دلیل خواص مکانیکی و بیولوژیکی مناسب از جمله الاستیسیته بالا و خون سازگاری، پلیمر امیدوارکننده ای برای کاربرد در تهیه عروق مصنوعی محسوب می شود. در این مطالعه ساختار نانولیفی از پلی یورتان با سه سامانه حلالی مختلف، THF، THF/DMF، THF/DMAC بررسی شده است و تاثیر نوع سامانه حلالی بر مورفولوژی الیاف بررسی شده است. نتایج میکروسکوپ الکترونی نشان دهنده فیوزشدگی کمتر و یکنواختی بیشتر الیاف در سامانه حلالی THF/DMF است. در ادامه با این سامانه گرفت عروقی با قطر ۶ میلی متر و ضخامت ۷۰۰ میکرومتر تولید شد.

Keywords:

الکتروریسی , گرفت عروقی , پلی یورتان , نانوساختار