بررسی میزان اثربخشی توافقنامه پاریس در دعاوی داخلی تغییرات آب وهوایی از منظر حقوق بین الملل

دعاوی داخلی تغییرات آب وهوایی در سرتاسر جهان رو به افزایش است تا جایی که تبدیل به یک پدیده فراملی با اهمیت روزافزون شده است. در سطح بین المللی، توافقنامه پاریس، اگرچه هنوز در مراحل اولیه است، اما به عنوان عنصر اصلی چارچوب حاکمیت تغییرات آب وهوا نقشی بسیار اساسی ایفا می کند. این پژوهش که به شیوه توصیفی – تحلیلی صورت گرفته، تلاش نموده است تا با بررسی رابطه مبهم بین شکایات داخلی در تغییر اقلیم و توافقنامه پاریس، به این پرسش اساسی پاسخ دهد که حقوق بین الملل، چه رویکردی را درخصوص میزان اثربخشی توافقنامه پاریس در دعاوی داخلی تغییرات آب وهوایی اتخاذ نموده است؟ نتیجه پژوهش حاضر نشان می دهد که تعامل پویا بین دعاوی قضایی داخلی و توافقنامه پاریس ممکن است کارایی کلی هر دو رژیم را بهبود بخشد. به عبارت دیگر از یک سو، بررسی ساختار و مفاد قرارداد پاریس مسیرهایی را نشان می دهد که در حال حاضر مورد استفاده قرار می گیرند یا می توانند در دعاوی قضایی بیشتر مورد بررسی قرار گیرند و از سوی دیگر، دعاوی قضایی می توانند به توافقنامه پاریس با توجه به اجرا و پیشرفت به سوی اهداف کلی کمک کرده و مکمل آن باشند. بنابراین ممکن است بیش از یک دیدگاه در مورد قانون تغییرات آب وهوا ارائه شود. ازآنجایی که این قانون در سطوح مختلف عمل می کند، رویکرد «مشترک» پیشنهادی، به پیامدهای حمایت متقابل یا به مکمل بودن ابزارهای قانونی مربوط می شود.

Keywords:

حقوق بین الملل , تغییرات آب وهوایی , توافقنامه پاریس , دادگاه های ملی , دعاوی حقوقی داخلی.