بررسی تطبیقی عصمت امام ذیل آیه ۱۲۴بقره درتفسیر فریقین

از دیدگاه امامیه به خلاف اهل سنت، عصمت یکی از مهم ترین عقیده و صفت لازم برای مدعی امامت بوده که با اعتقاد به قاعده عقلی لطف، درصدد تعریف آن برآمده اند؛ و معتقدندکه هیچ تنافی بین عصمت و اختیار وجود ندارد. در اثبات عصمت امام، به دلایل عقلی نظیر برهان امتناع تسلسل، برهان حفظ شریعت و پیامدهای معصوم نبودن امام و نقلی نظیر حدیث ثقلین، حدیث کساء، حدیث منزلت، حدیث غدیرو... و نیز آیات قرآن نظیر،آیه اولی الامر، ابتلاء، ولایت، تطهیر، صادقین و...استناد می کنند. یکی از مهم ترین آیات در اثبات عصمت امام را آیه ۱۲۴سوره بقره می دانند و این پژوهش با هدف بررسی تطبیقی عصمت امام ذیل آیه ۱۲۴بقره درتفسیر فریقین انجام شد. پژوهش حاضر از نوع تحقیقات کیفی بوده و با روش توصیفی-تحلیلی انجام شده است. برای جمع آوری اطلاعات نیز از روش کتابخانه ای استفاده شده است. با توجه به روایات و آیات فراوانی از قرآن که بر انتصابی بودن مقام امامت دلالت دارند، این مقام مانند نبوت، شایسته انسان هایی است که از هرگونه گناه، ظلم و ستم، خطا، سهو و نسیان دور باشند.

Keywords:

امامیه , اهل سنت , عصمت , آیه ابتلاء , عهد , ظلم.