طراحی قلمرو اجتماعی تعاملی محله به منظور افزایش نظارت طبیعی با بهره گیری از الگوریتم ژنتیک ۱

طراحی فضای متکی به خانه در بستر پژوهش های گوناگون مطرح و از منظرهای متفاوت به آن نگریسته شده است . با توجه به تضعیف این فضاهای همسایگی در اثر افزایش بی رویه تراکم برای اسکان جمعیت بیشتر در زمان کوتاهتر که فضاهای محله ای خلوت و فاقد پویایی و نظارت ساکنان پدید آورده، ضرورت توجه به مسئله امنیت و نظارت طبیعی در این قلمروها مطرح می شود. نظریاتی چون فضای قابل دفاع، CPTED، رشد ایمن و پایداری اجتماعی به این موضوع پرداخته و عوامل موثر گوناگونی را طرح می کنند. در این پژوهش تلاش نمودیم ضمن بیان این مطالعات مرتبط با دو عامل دید و پشتیبانی از فعالیت ، با بیان یک روش برای پیوند علوم نظری و تجربه طراحی و ارائه یک فرآیند طراحی و و شرح نمونه طراحی فضای همسایگی بپردازیم . فرض پژوهش این است که می توان با کمک مطالعات علوم رفتاری و شبیه سازی نرم افزاری به بسط این نظریه ها برای تحقق طراحی پرداخت . به این منظور با مراجعه به مطالعات علوم رفتاری و بررسی نظامهای فعالیت و تشریح نیازهای فضایی گروههای سنی و جنسیتی متفاوت و فعالیت های متناسب آن، کاربری های متناسب تخصیص و عامل پشتیبانی از فعالیت در فضای متکی به خانه تحقق یافت . همچنین از ابزار شبیه سازی و کد نویسی با کمک الگوریتم ژنتیک به تحلیل دید برای انتخاب محل مناسب فضای جمعی پرداختیم . در نهایت با این روش توانستیم طراحی قلمروهای ثانویه اشتراکی با رویکرد افزایش نظارت طبیعی با توجه به تاثیر دید و پشیبانی از فعالیت به منصه ظهور رسانده و روشی برای پیوند نظر و عمل ارائه کنیم .

Keywords:

رفتار قلمروی , قلمروهای ثانویه , نظارت طبیعی , دید , الگوریتم ژنتیک