نگرش به "شناشیل" به مثابه عنصر فضایی موثر (معماری بومی در مناطق گرم و مرطوب)

معماری بومی مطابق شرایط اقلیمی ، فرهنگی ، اجتماعی ، تاریخی در راستای ایجاد آسایش محیطی کنش گران بوجود آمده است . از جمله عناصر تاثیر گذار معماری بومی را میتوان تراس دانست که بسته به موقعیت اقلیمی مسقف و یا بدون سقف می باشد. این عنصر ساختمانی با عرض کم و از جنس چوب در طبقات فوقانی بنا در بافت سنتی شهرهای حوزه خلیح فارس به چشم می خورد و بیانگر خلاقیت معماری آن منطقه می باشد. تنوع در شیوه ساخت تراس ها، تنوع در نماهای بافت را نیز فراهم آورده است و با نام شناشیل شناخته می شود که علاوه بر بعد اقلیمی ، بعد عملکردی که ارتباط دهنده برون گرایی و درون گرایی در بافت سنتی می باشد، بعد زیبایی شناسی ، را هم لحاظ کرده است . راهبرد پژوهش با نگاه مفهوم نگر به مقوله شناسیل در این مناطق به صورت تحلیل کیفی و توصیفی با بررسی و مطالعات کتابخانه ای و اسناد و مدارک تاریخی صورت پذیرفت . نتایج تحقیق حاکی از آن است که استقرار شناسیل در بناهای شهرهای حوزه خلیج فارس بلاخص شهر بوشهر به دو گونه شناشیل درونی و بیرونی قابل مشاهده است همچنین شناشیل بیرونی به صورت اصلی یک جهته و دو جهته ( ال شکل ) دسته بندی می شود که گونه غالب شناشیل بیرونی به فرم یک جهته (خطی ) در در همجواری با ساحل دریا قرار دارد.

Keywords:

شناسیل , عنصر فضایی , اقلیم , , معماری بومی .