مطالعه معماری بومی روستایی برای الگو ی توسعه اقامتگاه های گردشگری ( مطالعه موردی روستای لیلاکوه)

معماری بومی گیلان حداکثر توجه و مطابقت را با اقلیم و امکانات محلی و شرایط زمین دارد . منظر بومی گیلان، الگوهایی در منظرسازی داردکه منطبق بر احترام حداکثری به طبیعت می باشد. رسیدن به الگوهای ارزشمند این منظر و استفاده از آن در جهت رسیدن به الگوهای توسعه روستایی با توجه به نیاز های عملکردی کاربران، نیازمند شناخت و بازنگری نمونه های قدرتمند آن است . اگر بتوان به فرایند شکل گیری و عناصر سازنده منظر روستا از طریق استخراج ریخت شناسی آن پی برد، می توان از آن در تقویت بافت فرهنگی و الگو برداری در جهت توسعه روستا و پاسخ به نیاز های کاربران امروزی بهرمند شد. یکی از پیشنهاداتی که می تواند جهت توسعه روستاها مطرح شود؛ ایجاد اقامتگاه های گردشگری است . اقامتگاه های گردشگری و بومگردی با دارا بودن اصول و سازگاری با شرایط بومی و محلی زمینه توسعه روستایی و پیشرفت در حوضه های اقتصادی ، اجتماعی و ... را برای اهالی روستا فراهم می کند. مناطق طبیعی و روستایی ، از عناصر مهم خدمات گردشگری و بومگردی محسوب می شوند. روستاهای گیلان با دارا بودن جاذبه های بومگردی متعدد؛ مکان مناسبی برای احداث این نوع از اقامتگاه ها است . توجه به معماری اقامتگاه های بومگردی در جهت رونق گردشگری ، با توجه روند رو به رشد ورود گردشگران به منطقه ، ضرورتی اجتناب ناپذیر است . هدف این پژوهش بررسی معماری بومی روستایی برای دستیابی به الگوی توسعه مجتمع های گردشگری به ویژه با تاکید بر ساختار کالبدی این اقامتگاه ها و پیوند معماری بومی با معماری مدرن از طریق ساخت کلبه های اقامتی با سازه های A Frame در روستای لیلاکوه می باشد. اطلاعات لازم بر اساس شاخص های معماری که دربرگیرنده شاخص های ساختار کالبدی و فیزیکی اقامتگاه، شاخص های زیبایی شناسی و محیطی است ، از طریق مطالعات نظری و میدانی و تحلیل swot گردآوری شده است .

Keywords:

معماری بومی , مجتمع گردشگری , گردشگری , بومگردی