استاندارد کیفی آلودگی آب و حد مجاز آلایندهها و پسابهای تصفیه شده

افزایش جمعیت کره زمین ، پیشرفت صنعت ، گرمایش جهانی ، کاهش بارندگی ها، افزایش مصرف آب در مصارف شهری ، صنعتی ،کشاورزی و... موجب کاهش میزان آب در دسترس و همچنین افت کیفیت منابع آبی شده است . آنچه واضح است این است که دیگر نمی توان با روند فعلی به مدیریت منابع آبی پرداخت ، چرا که همه سناریوهای اقلیمی و هیدرولوژیکی نشان از کاهش سطح آب رودخانه ها و سطح ایستابی سفرههای آب زیرزمینی دارند. همچنین میزان آبهای در اختیار انسان محدود بوده و به هیچ وجه متناسب با نرخ افزایش جمعیت نمی باشد. کشاورزی با حدود ۹۲ درصد مصرف آب و صنعت با حدود ۶ درصد عمدهترین مصرف کنندههای آب به شمار می آیند. بنابراین برای جبران کمبود منابع آبی موجود و گذر از بحران آب ناگزیر باید از آبهای نامتعارف یا بعبارتی پساب، متناسب با کیفیت آن استفاده گردد تا بخشی از کمبودها جبران گردد. اما میزان مواد موجود در پسابها که شامل فلزات سنگین به ویژه نیکل ، سرب، آهن ، کادمیوم، مس و همچنین عناصری از قبیل کلسیم ، منگنز، فسفر، سدیم ، پتاسیم ، نیترات، آرسنیک و... می باشد، کیفیت پساب را مشخص خواهد نمود. همچنین استانداردهایی برای سنجش کیفیت پسابها معرفی شدهاند که از جمله آنها می توان به حفاظت محیط زیست آمریکا (EPA) و سازمان بهداشت جهانی (WHO) اشاره کرد. در نتیجه به منظور جلوگیری از تهدید سلامت بهداشت عمومی و صدمه به محیط زیست از قبیل : آلوده شدن خاک، ورود آلایندهها به منابع آب و آلودگی محصولات کشاورزی لازم است استفاده مجدد به صورت برنامه ریزی شده و مدبرانه همراه با کنترل کیفی پساب مبدا صورت گیرد.

Keywords:

کمبود آب , افزایش جمعیت , فلزات سنگین , حفاظت محیط زیست , تصفیه پساب