تبیین مفهوم شهرسازی در در حکمت اسلامی با رویکرد پایداری اجتماعی

شهرسازی به عنوان مبحثی که بیانگر تاثیر متقابل انسان، فرهنگ ، روش زیست و محیط زندگی بر یکدیگر است . در رسیدن به اهداف جامعه اسلامی برای هویت مندی و اعتلای فرهنگ و اخلاق مردم نقش مهمی بر عهده دارد. در همین راستا دستیابی به الگویی اسلامی - ایرانی با توجه با آموزه های اسلامی و ایرانی از اهمیت بالایی برخوردار است . آثار طراحی شهری در گوشه و کنار گستره وسیع ایران زمین بازگوکننده سال ها تفکر، تعقل ، تبلور و تجلی آداب و رسوم و فرهنگ ایرانی اسلامی ساکنان این سرزمین می باشند. می توان ادعا نمود هر دسته از این آثار در گوشه و کنار این سرزمین بزرگ برای خود مکتبی منحصر به فرد است . هر یک از این مکاتب قابلیت هایی برای بازآموزی دارد. بدیهی است که کشور ایران با پشتوانه تاریخی کم نظیر، باید از چنین غنای طراحی برخوردار باشد. گسیختگی نا آگاهانه از فرهنگ غنی طراحی شهری و معماری ایرانی بیشتر تحت تاثیر تبل یغات گسترده رسانه های تخصص ی غرب و به دنبال آن مدرنیسم است . زیبایی معماری ایرانی - اسلامی یکی از عواملی است که باعث ماندگاری آن در جهان هنر شده است .شناخت بنیان های چنین زیبایی هایی ارزیابی از معماری را هموار کرده و برای این ارزیابی ، معیار های مناسبی به دست می دهد. فضاهای شهری به عنوان یکی از ارکان هویت ساز شهرهای ایرانی ، در طول سالیان متمادی تحت تاثیر آموزه ها و الگوهای فکری و هنری اسلام شکل گرفته و زمینه را برای مشارکت و تعامل مردم فراهم نموده بود. لیکن در عصر حاضر، با تغییر و تحول در عرصه معماری و شهرسازی ، فرآیند طراحی و خلق فضای شهری به افول گراییده و نقشی معیوب یا ناقص از هویت ملی و فرهنگ ایرانی - اسلامی را تبیین می نماید. بخشی از این مساله به دلیل بی توجهی به اصول و معیارهای طراحی و بخش دیگر به دلیل عدم تطابق اصول و معیارها با شرایط فرهنگی روز است . این مقاله با روش توصیفی سعی در تبیین مفهوم شهرسازی اسلامی با رویکرد پایداری اجتماعی و بررسی آن در شهر های معاصر را دارد.

Keywords:

حکمت , شهرسازی , اسلامی , پایداری