رویکرد نوین حکمروایی همکارانه در جهت توسعه متعادل شهری و منطقه ای

طی سالهای گذشته دستیابی به توسعه ای متعادل و پایدار دغدغه اصلی دولت ها و حکومت های محلی و منطقه ای بوده است به گونه ای رویکردهای مختلفی در این باره معرفی شدهاند که این رویکردها در دوره های اخیر به سمت توجه ویژه بر پتانسیل جامعه مدنی و اجتماعات از طریق رویکرد نهادی جهت دستیابی به توسعه متعادل در شهرها و مناطق ارتقا پیداکرده است ، به عبارتی دیگر ادبیات توسعه متعادل جدید، تحت عنوان ادبیات در حال ظهور حکمروایی شناخته شده که برخلاف رویکردهای گذشته در توسعه متعادل، رویکرد جدید از مشارکت گروه های مختلف ذینفع و شبکه های تبادل اطلاعات بهره می گیرد . بر همین اساس حکمروایی همکارانه ۱ به عنوان رویکردی نوین که کاستی های نهادگرایی و به موجب آن حکمروایی گذشته را رفع کرده و همچنین ایجاد سازگاری با شرایط موجود مختص به هر شهر و منطقه مورد توجه قرار گرفته است . این مقاله با هدف بررسی حکمروایی همکارانه ، اهمیت ، ویژگی ها و ابعاد آن به توضیح این موضوع می پردازد که توسعه متعادل شهری و منطقه ای در صورت بهره گیری از این رویکرد، قابل دستیابی خواهد بود یا خیر. روش پژوهش حاضر توصیفی -تحلیلی می باشد؛ در این راستا ابتدا انگاشت های مرتبط با توسعه و اهداف آن سپس توسعه متعادل بررسی شده است ؛ پس از آن راه دستیابی به توسعه متعادل از طریق حکمروایی همکارانه و همچنین مفاهیم و ابعاد آن تبیین شده است . نتیجه نشان می دهد که در چارچوب یکپارچه حکمروایی همکارانه از مشارکت گروههای مختلف ذینفع و شبکه های تبادل اطلاعات بهره می گیرد و نشان می دهد که توسعه متعادل دیگر تنها مسئولیت یک سازمان دولتی و به صورت سیاست های از بالابه پایین نبوده، بلکه طیف وسیعی از نهادها درگیر که با هم به شکلی یکپارچه ، غیرخطی و چرخه ای در سطوح مختلف را در بر می گیرد که هیچکدام از این عوامل نهادی حتی در صورتی که دارای ظرفیت بالایی باشند به تنهایی قادر به تشکیل نتایج موفق در زمینه توسعه متعادل نخواهند بود.

Keywords:

توسعه , توسعه متعادل , حکمروایی همکارانه , مشارکت جمعی