نقش ناگویی هیجانی در پیشبینی فرسودگی زناشویی مادران دانش آموزان کم توان ذهنی

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش ناگویی هیجانی در پیشبینی فرسودگی زناشویی مادران دانش آموزان کم توان ذهنی انجام شد. این پژوهش از نوع توصیفی است و با روش همبستگی انجام شد. جامعه آماری پژوهش متشکل از تمامی مادران دانش آموزان کم توان ذهنی شهرهای اردکان و میبد در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ بود. نمونه گیری با استفاده از روش دردسترس انجام گرفت و ۱۱۳ نفر به پرسشنامه های ناگویی هیجانی باگبی، پارکر وتیلور (۱۹۹۴) و فرسودگی زناشویی پاینز (۱۹۹۶) که به صورت برخط منتشر شد، پاسخ دادند. داده ها با استفاده از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه، در سطح ۰/۰۵ و با بهرهگیری از نرم افزار SPSS۲۶ مورد تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج نشان داد که بین ناگویی هیجانی و ابعاد آن با فرسودگی زناشویی مادران دانش آموزان کم توان ذهنی رابطه مثبت معنیداری وجود دارد .(P<۰/۰۰۱) نتایج بدست آمده نشان داد تنها بعد شناسایی سهم معناداری در پیشبینی فرسودگی زناشویی مادران دانش آموزان کمتوان ذهنی دارد (مجذور آر تنظیم شده برابر ۰/۲۵۳، P<۰/۰۰۱ و .(۱۳/۶۶۸ این نتایج تلویحات کاربردی در طراحی مداخلات مورد نیاز در خصوص فرسودگی زناشویی مادران دانش آموزان کم توان ذهنی را نشان میدهد.

Keywords:

ناگویی هیجانی , فرسودگی زناشویی , مادران دانش آموزان کم توان ذهنی