اثر بخشی آموزش فرزند پروری میتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی و رابطه والد- کودک در مادران جوان

مقدمه: بکارگیری شیوه مناسب فرزند پروری با رشد و سلامت روان مادران و کودکان ارتباط دارد. لذا این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی آموزش فرزند پروری مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی والدینی و رابطه والد-کودک در مادران جوان انجام شد. روش­ کار: پژوهش نیمه­ تجربی با طرح پیش­ آزمون و پس ­آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش مادران دارای کودک ساکن اهواز (ایران) در سال ۱۴۰۱ بودند که از میان آن­ها ۳۰ نفر با شرایط ورود به پژوهش با روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی ساده در گروه آزمون و کنترل، ۱۵ نفری قرار گرفتند. مادران مورد مطالعه با فرم جمعیت شناختی، مقیاس خودکارآمدی دومکا (PSAM) و مقیاس رابطه والد-کودک (CPRS) مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه آزمون تحت مداخله ۸ جلسه­ ۷۵ دقیقه­ای آموزش فرزند پروری مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفت و گروه کنترل پس از اتمام پژوهش تحت آموزش قرار گرفت. داده­ها با استفاده از آنالیز کوواریانس تک و چندمتغیره  در نرم افزار SPSS-۲۳ تجزیه ­و تحلیل شدند. یافته­ ها: نتایج نشان داد که آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد تاثیر معناداری بر افزایش میانگین نمره خودکارآمدی والدینی و رابطه والد_کودک مادران مورد مطالعه دارد (۰/۰۰۱>P). بیش­ترین اندازه اثر به ترتیب مربوط به رابطه والد-کودک (۰/۷۱) و خود کارآمدی والدینی (۰/۴۰) بود. نتیجه­ گیری: آموزش فرزند پروری مبتنی بر پذیرش و تعهد منجر به افزایش خودکارآمدی والدینی و بهبود رابطه والد-کودک در مادران جوان گردید. لذا به­ کارگیری این روش ساده، مفید و کم هزینه توسط متخصصان بهداشت روان در مادران جوان دارای کودک توصیه می­ شود.

Keywords:

Parenting , Acceptance and Commitment Therapy , Parental Self-Efficacy , Parent-Child Relationship , Mothers , فرزندپروری , درمان پذیرش و تعهد , خودکارآمدی والدینی , رابطه والد-کودک , مادران