بررسی فاکتور تاب آوری در دانش آموزان

فرایند سازگاری موفق با تجربیات سخت یا چالش برانگیز زندگی را تاب آوری می گوییم. مهارت تاب آوری به زبان ساده یعنی فرد بتواند خودش را از نظر روانی، عاطفی و فیزیکی با شرایط پیچیده و تغییرات آن به شکل مناسب تطبیق بدهد و هم زمان به خوبی نقش موثر خود را ایفا کند. مهارت تاب آوری کیفیتی روانشناختی است که به افراد اجازه می دهد زمین بخورند، از جا بر خیزند و با قدرتی بیش از قبل به زندگی ادامه بدهند. افرادی که تاب آوری بالایی دارند نمی گذارند زندگی و مشکلات به آن ها غلبه کند بلکه خود راهی برای حل یا مواجهه با آن ها پیدا می کنند. به نظر می رسد تاب آوری را ترکیبی از عوامل ژنتیکی، محیطی و تربیتی تشکیل می دهند. شاید شما ژن تاب آوری را داشته باشید اما محیط رشد شما در دوران کودکی هرگز اجازه فعال شدن این ژن را ندهد. همچنین ممکن است فردی تنها با آموزش، یادگیری و تمرین تاب آوری را در خود پرورش بدهد. بااین حال تاب آوری به کنترل هیجانی، توانایی تصمیم گیری و حل مسئله، خودآگاهی و حمایت اجتماعی بستگی دارد که سه مورد اول مهارت هایی قابل کسب هستند و مورد آخر را نیز می توان با برنامه ریزی مناسب به دست آورد. افرادی که تاب آوری کمی دارند اغلب در برابر تمامی مشکلات، احساس قربانی بودن را تجربه می کنند. آن ها خود را موثر و تعیین کننده نمی دانند، هر واکنشی را بی فایده می بینند و اغلب به جای اقدام، در افکار خود غرق می شوند. این افراد به سبک های مقابله ای ناسالم برای فرار از مشکلات پناه می برند. مثلا مواد مخدر مصرف می کنند، به اختلالات خوردن (کم خوری یا پرخوری عصبی) دچار می شوند یا اقدام به رفتارهای پرخطر می نمایند. تاب آوری راه حلی برای مشکلات نیست؛ این مهارت تنها کمک می کند با چالش ها بهتر کنار بیایید و از زندگی در اینجا و اکنون لذت بیشتری ببرید. به بیان ساده تر، تاب آوری کمک می کند مانند آب رودخانه ای، جاری باشید. در مسیر خود به موانع متعددی برخورد کنید، آن هایی که می توانید را تغییر بدهید و از کنار چالش هایی که خارج از کنترل شما هستند به نرمی عبور کنید.

Keywords:

تاب آوری , رفتارهای پرخطر , سازگاری , مهارت , آموزش , یادگیری.