تحلیلی بر تاب آوری اجتماعی- اکولوژیکی در شهرها

افزایش جمعیت، گسترش شهرهاء افزایش فعالیت های صنعتی و سایر فعالیت های انسانی منجر به بروز تغییراتاجتماعی، اکولوزیکی و اقلیمی شده است. در جهت حل این چالش. در سال های اخیر راهکارهای مقابله با این تغییراتدر قالب راهبردهای کاهشی و انطباقی در دستور کار بسیاری از کشورها قرار گرفته است. یکی از این راهکارها تاب آوریسیستم های اجتماعی- اکولوژیک و اقلیمی است. یعنی توانایی تحمل آشوب های مترقبه و غیرمترقبه بدون از همگسیختکی کارکردها و ساختارهای اجتماعی اقتصادی و اکولوژیکی یک سیستم در گذر زمان. به همین دلیل در سطحجهانی تفییرات چشمگیری در نگرش به مخاطرات دیده می شود؛ به طوریکه رویکرد غالب از تمرکز ضعیف بر کاهشآسیب پذیری به افزایش تاب آوری در مقابل سوانح تغییر یافته است. بر همین اساس تحقیق حاضر با هدف بررسی تابآوری اجتماعی- اکولوژیکی در شهرها انجام گرفته است. روش تحقیق آن توصیفی- تحلیلی است و به بررسی ششمشخصه اجتماع ایمن و تاب آور یعنی معیارهای ارتباط و به هم پیوستگی، سالم و دانش محور, فرصت های اقتصادی،زیرساخت و خدمات، منابع طبیعی و سازمان یافته می پردازد.

Keywords:

تاب آوری , تاب آوری اجتماعی , تاب آوری اکولوژیکی , شهرها