طراحی مرکز درمانی پژوهشی بیماران خاص با رویکرد تاثیر فضاهای معماری بر درمان، نمونه موردی: منطقه ۲۲ شهرداری تهران

جهان (از منظر کل گرایان کهن)، مجموعه ای درهم و تصادفی از اتم ها و حوادث بشمار نمی آید. برعکس، جهان و هرآنچه در آن هست از وحدتو ارتباط ذاتی برخوردار می باشد. کلیه موجودات و پدیده ها در جهان بهم مرتبط اند و میان آنها پیوندهایی بس قوی برقرار است. هستی قانونمنداست و بر هرچه هست قوانینی عمومی و همه شمول حاکم می باشد . [ ۱۹ ]معماری به عنوان ظرفی برای زیستن همواره درصدد بهبود وضعیت موجود و کیفیات زندگی انسان در طول تاریخ بوده و هست. بیماری های خاصنیز همواره یادآور یکی از دردناک ترین و مرگ آفرین ترین بیماری ها بوده است. امروزه در طراحی این قبیل بیمارستانها عملکرد، بخش زیادی ازتفکر طراحی را به خود اختصاص میدهد به این صورت که توجه به نوع طراحی تاثیرات چشمگیری برروند بهبودی افراد و کاهش اضطراب آنها میگذارد درحال حاضر وجود این نوع بیمارستان های تخصصی، عدم طراحی و مناسب سازی فضا با نیازهای جسمی و روانی این بیماران، یکی ازمشکلات نظام درمانی به حساب می آید و باعث شده تا روند درمان افراد کندتر شده و یا با مشکل مواجه شود. این مهم یکی از نیازهای اساسیکشور در پروسه های درمان بیماری های خاص می باشد. معماری فضاهای درمانی با توجه به ماهیت وجودی و نقش آنها در حفظ سلامت در جوامعو نیاز روزمره برای ساخت و توسعه این ساختارها، امری بسیار مهم می باشد. بنابراین شناخت و بکارگیری اصول معماری با توجه به نیاز کاربران درفضاهای درمانی امری ضروری است. هدف از این تحقیق ایجاد محیطی بهینه در جهت رفع نیازهای بیماران و بهبود شرایط جسمانی روانی آنان، وهمچنین ایجاد فضایی که آموزش های لازم را به پزشکان و پرستاران آینده بدهد، می باشد. در این راستا کیفی سازی معماری فضاهای درمانی بااستفاده از روش توصیفی تحلیلی و با بهره گیری از اسناد کتابخانه ای مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج تحقیقات حاکی از آن است که مرکز آموزشیدرمانی بیماران خاص با تاکید بر ایجاد فضاهایی مثبت در روند بهبود بیماران از نظر جسمی و روانی می تواند الگویی مناسب جهت به کارگیری دردیگر فضاها، خصوصا فضاهای درمانی به منظور تسریع روند بهبود بیماران، افزایش سلامت روانی و کاهش استرس آنان باشد.

Keywords:

درمانی- پژوهشی , بیماران خاص , معماری و درمان , توسعه پایدار