اثر فعالیت های ورزشی همگانی برنامه ریزی شده در سلامت عمومی با نقش میانجی شادی و نشاط

هدف پژوهش حاضر، مطالعه اثر فعالیت های ورزش همگانی بر اساس نظریه رفتار برنامه ریزی شده در سطح سلامت عمومی با نقش میانجی شادی و نشاط است. روش پژوهش، توصیفی و همبستگی با رویکرد تحلیل عاملی تاییدی است. اطلاعات ۲۸۸ نفر از شرکت کنندگان در فعالیت های ورزشی همگانی شهرداری تهران با روش نمونه گیری تصادفی ساده جمع آوری گردید. ابزار جمع آوری داده ها سه پرسشنامه استاندارد، سلامت عمومی گلدبرگ (۱۹۷۹)، شادی و نشاط آکسفورد آرگیل (۲۰۰۱) و پرسشنامه رفتار برنامه ریزی شده کریمی و همکاران (۲۰۲۱) است. روایی واگرا، همگرا و افتراقی مدل از طریق تحلیل عامل تاییدی مرتبه اول و دوم تائید گردید. با بهره گیری از مدل معادلات ساختاری و نرم افزار اسمارت پی ال اس مشخص شد، فعالیت بدنی منظم بر مبنای رفتار برنامه ریزی شده به شکل مستقیم(۷۳/۰) و با ایجاد شادی و نشاط به صورت غیرمستقیم(۲۱/۰) در مجموع ۹۴/۰ بر سلامت عمومی اثر دارد. همچنین نتایج نشان داد، بیشترین اثر بر مشارکت برنامه ریزی شده در فعالیت های ورزشی از طریق تشویق خانواده و تبلیغ رسانه های جمعی به ویژه تلویزیون به وجود می آید و این مهم بیشترین اثر را بر سلامت جسمانی دارد. پیشنهاد می شود، ورزش های همگانی فرصتی ارزشمند به منظور بالا بردن سطح سلامت روانی و نشاط اجتماعی در جامعه تلقی گردد.