ارتباط امید به زندگی با بهزیستی روانی دانشجویان در دوران کرونا سال ۱۳۹۹-۱۴۰۰

پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط امید به زندگی با بهزیستی روانی دانشجویان در دوران کرونا در سال ۱۳۹۹-۱۴۰۰ انجام گرفت. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش حاضر شامل ۸۳ نفر از دانشجویان ترم آخر روان شناسی دانشگاه یادگار امام خمینی (ره) ۱۳۹۹-۱۴۰۰ بود که بر اساس جدول مورگان ۶۸ نفر (۶۱ زن و ۷ مرد) از میان آنان به عنوان نمونه به صورت دردسترس انتخاب شدند. از پرسشنامه امید به زندگی میلر (MHS) و پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف (RSPWB) به عنوان ابزارهای پژوهش استفاده گردید. روش جمع آوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای و میدانی بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS ورژن ۲۶ استفاده شد. ضمن بررسی فرض نرمال بودن داده ها با توجه به روش پژوهش که همبستگی بود از آزمون همبستگی پیرسون در جهت تایید یا رد فرضیه های پژوهش استفاده شد. نتایج آزمون پیرسون نشان داد که بین امید به زندگی با بهزیستی روانی و ابعاد آن در دانشجویان در دوران کرونا سال ۱۳۹۹-۱۴۰۰ با احتمال ۹۹% ارتباط مثبت و معناداری وجود دارد (۰۱/۰P<). با توجه به نتایج پژوهش توصیه می شود کارگاه های آموزشی که در خصوص ارائه راهکارهایی همراه با آموزش مفاهیم و ابعاد امید به زندگی به ارتقاء آن و تبیین عوامل موثر بر آن، سبب افزایش سطح بیشتر امید به زندگی و بهزیستی روانی دانشجویان می شوند، برگزار شود.

Keywords:

امید به زندگی , بهزیستی روانی , دانشجویان , دوران کرونا.