تاثیر حمل و نقل بر میزان سرقزمزی در میگوی سفید غربی پرورشی

میگو یکی از آبزیان پرطرفدار مورد مصرف مردم می باشد و پرورش میگو نیز از جنبه اقتصادی و وضعیت بازار صادرات جهانی حائز اهمیت است. عملیات صید، برداشت، حمل، بسته بندی و نگهداری میگوی وانامی تا رسیدن به دست مصرف کننده از عوامل مهمی بوده که می تواند بر کیفیت میگوی پرورشی موثر باشد. عوامل فیزیکی ناشی از فشار مکانیکی آنزیمی باعث قرمزی هپاتوپانکراس و درنهایت قرمز شدن رنگ سر میگو می شود. سر قرمزی تاثیر زیادی بر بازارپسندی و قیمت و نهایتا اقتصاد محصول تولیدی دارد. دما و زمان از عوامل مهم در میزان سر قرمزی بعد از صید می باشد، در این مطالعه نقش حمل ونقل و تاثیر آن بر میزان سر قرمزی بررسی شده است. نتایج نشان داد میزان سرقرمزی T۳ حمل به روش یونولیت (۴/۳۸±۰/۳۸)T۳کمتر از T۲روش یخ لایه لایه ای (۱/۰۱ ± ۹/۸۰)و T۱یا حمل به روش باسکت با یخ معمولی دارد (۱/۹۷ ± ۱۴/۵۰) (۰/۰۵ < P). همچنین دما در T۳ روش حمل با یونولیت ۰/۵۱ ± ۰/۶۹ -به صورت معنی داری از دو روش دیگر T۲,T۱ کمتر بود. میزان سر قرمزی درروش حمل سریع کمتر از یک ساعت ۰/۷۶ ± ۷/۰۰ A به صورت معنی داری کمتر از حمل معمولی ۱/۰۳ ± ۱۴/۸۹ (تیمار B) می باشد (۰/۰۵ < P). همچنین نتایج آنالیز آماری نشان داد، دمای حمل و پوسته نرمی میگوها هنگام صید با سر قرمزی میگوها هنگام رسیدن به عمل آوری ارتباط معنی داری دارد (۰/۹۵ < P). بر اساس نتایج این مطالعه، حمل سریع کمتر از یک ساعت از صید تا عمل آوری و روش حمل یونولیت که دمای میگوها را هنگام رسیدن به عمل آوری را به صورت معنی داری کاهش داده است؛ بنابراین برای کاهش درصد سر قرمزی پیشنهاد می شود.

Keywords:

سرقرمزی , پرورش میگو , حمل و نقل , یونولیت , یخ لایه لایه ای