خط ذهنی زمان در ایما و اشارات غیرکلامی فارسی زبانان از منظر استعاره های مفهومی لیکاف و جانسون

یکی از استعاره­ های مفهومی معروف، استعاره "زمان به مثابه فضا" می­ باشد. زمان به عنوان یک مفهوم انتزاعی توسط مفهوم عینی چون فضا مفهوم سازی می­ شود. این مفهوم سازی زمان همچنین در ایما و اشارات حین کلام نیز نمود دارد. در این تحقیق سعی داریم دریابیم خط فرضی زمان در ایما و اشارات حین کلام دارای چه بعد و جهتی است و تحت تاثیر کدام یک از منابع استعاری فضا می­ باشد. بدین منظور شش منبع استعاری اقتباس شده از فضا بر سه محور سهمی، جانبی، و عمودی در شش جهت فضایی بر روی دو واژه فردا و دیروز مورد آزمایش قرار گرفتند. شرکت کنندگان ۱۳۷ دانشجو با بازه سنی ۱۸ تا۳۰ می­ باشند. بسامد وقوع و میانگین درصد ایما و اشارات نشان داد محور افقی-سهمی پشت سر به روبه ­رو برگرفته از منبع استعاری-فضایی جهت استعاره ­های زبانی با ۵۵.۷۵ درصد؛ و محور افقی-جانبی راست به چپ برگرفته از منبع استعاری-فضایی جهت نوشتاری زبان فارسی با ۳۰.۱ درصد به عنوان دو عامل تاثیرگذار در فعال سازی این ابعاد و جهات نقش داشتند. نتایج این تحقیق نشان می­ دهد که ما به واسطه تجارب بدنمند حسی-حرکتی که از زبان به عنوان یک فناوری قراردادی-فرهنگی به صورت نوشتاری و یا استعاره ­های زبانی داریم می­ تواند نقش مهمی در بازنمایی خط ذهنی زمان در ایما و اشارات ایفا ­کند.

Keywords:

Conceptual Metaphors , Mental Timeline , Co-speech Gestures , استعاره های مفهومی , خط ذهنی زمان , ایما و اشارات