زبان زمان و گرایش به زبان محاوره در غزل فاضل نظری

زبان،ماده اولیه شعر است و شعر، هنری زبانی است . بر این اساس، زبان نیز همپای دیگر عناصر در شکل گیری و تاثیربخشی شعر، مهم است . بخش قابل توجهی از مطالعات سبک شناختی شعر نیز در حوزه زبان اتفاق می افتد. با این که در شعر سنتی ، علی الخصوص غزل، گرایش به کاربرد زبان ادبی وجود داشت ولی این رویکرد در دوره معاصر، دگرگون می شود و شاعران معاصر، انواع واژگان معاصر ،عامیانه و بومی و ... را به ساحت شعر وارد کرده و تلاش می کنند تا زبان زمان را به کار گیرند. نظری نیز پیرو این رویکرد نوگرایانه در زبان شعر است و واژگان امروزین و محاورهای در غزل او غالب است . در پژوهش حاضر بر آن شدیم تا به روش توصیفی - تحلیلی ، غزل نظری را از لحاظ ظهور و نمود اجزاء و عناصر زبان معاصر و محاوره مورد بررسی قرار دهیم و مظاهراین گرایش را در شعر او مشخص کنیم . نتیجه پژوهش نشان از این دارد که نظری ، بدون اعتقاد به تقسیم بندی کلمات به ادبی و غیر ادبی ، زبان زمان را برگزیده و بسامد واژگان امروزین و همچنین واژگان، تعبیرات و ترکیبات محاورهای در شعر او بسیار بالاست .

Keywords:

فاضل نظری , غزلیات , زبان محاوره , واژگان معاصر