نامشناسی شخصیت ها در پیکره منظوم “گل و نوروز“ اثر خواجوی کرمانی براساس الگوی نشانه -شناسی پیرس

پژوهش حاضر به هدف بررسی اهمیت معنایی و ساختاری نام اشخاص و ارتباط آنها با درون مایه روایت در پیکره منظوم »گل و نوروز« اثر خواجوی کرمانی با رویکردی نامشناسی اجتماعی -شناختی انجام گرفته است . بدین منظور، نام شخصیت ها از منظومه داستانی فوق به صورت نشانه -نماد، نشانه -نمایه و نشانه -شمایل استخراج و سپس به لحاظ معناشناسی ، آوایی ، پیرامونی ، فرهنگی و روایت شناختی مورد بررسی قرار گرفت . نوشتار حاضر با مطالعه برروی اسامی شخصیت داستانها که به صورت داستان در داستان روایت شده است این نکته را مدنظر قرار می دهد که هر یک از اشخاص با توجه به نام خاص خود چگونه نقش خود را در درون مایه روایت ها به انجام می رسانند. نتایج این بررسی نشانداد که از میان انواع نشانه ها، نشانه های شمایلی از فراوانی بیشتری برخوردارند که خود بیانگر تصویرآفرینی و جلوههای نمایشی پیکره مورد نظر است . اسامی شخصیت ها به لحاظ نقش اجتماعی دارای مفاهیم استعاری ، حماسی ، اسطورهای و کهن -الگویی بوده و از به لحاظ شناختی میان نام قهرمانان و شخصیت های داستان با درونمایه و کنش های رفتاری آنها ارتباط مستقیم و کاربردی وجود دارد. دراین اثر، نامگزینی به گونه ای انجام گرفته که نام هرشخصیت باعث تمایز نقش او از سایر شخصیت های داستان می گردد.

Keywords:

نام شناسی اجتماعی -شناختی , منظومه گل و نوروز , نام گزینی , شخصیت داستانی .