بازآفرینی بافت ناکارآمد شهری با رویکرد توسعه گردشگری در شهر آستانه اشرفیه

بافت های ناکارآمد شهری از مهمترین مسائلی هستند که طی دهه های گذشته بسیار موردتوجه واقع شده اند. ناکارآمدی در ابعاد گوناگون کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و... در سکونتگاه ها رخ میدهد که منجر به مشکالت و محدودیتهایی در محالت مسئله دار و فرسوده شهرها میگردد و در رویکردهای جدید، بازآفرینی شهری پایدار به عنوان پاسخی برای حل مسائل آن مطرحشده است. پژوهش حاضر این سوال را مطرح نموده که چگونه میتوان ابعاد بازآفرینی بافت ناکارآمد شهری را با ابعاد توسعه گردشگری ترکیب نموده و به الگویی در این زمینه دست یافت. بررسی ادبیات نظری نشان داد که چارچوب تحلیلی مشتمل بر ابعاد کالبدی، عملکردی، اجتماعی، اقتصادی، زیستمحیطی و مدیریتی - حقوقی میتواند برای این منظور به کار گرفته شود. برای سنجش چارچوب تدوین شده، مطالعات میدانی در بافت ناکارآمد شهری شهر آستانه اشرفیه در استان گیلان انجام شد. بررسیها نشان داد علیرغم وجود پتانسیلها و ظرفیتهای خوب گردشگری طبیعی و مذهبی در محدوده و نیز تلاشهایی که در راستای بازآفرینی بافت صورتگرفته، همچنان معضلات کالبدی و اجتماعی در بافت وجود دارد. همچنین برای بررسی وضعیت بافت از دیدگاه مخاطبین ۳۸۰ پرسشنامه توزیع گردید. نتایج بررسیها نشان داد معیارهای امنیت، کیفیت بناها، کمیت خدمات عمومی و احساس تعلق، مهمترین معیارها برای حضور گردشگران در بافت تاریخی این شهر بودهاند. در انتها چارچوبی برای بازآفرینی بافت ناکارآمد مبتنی بر توسعه گردشگری تدوین گردید.

Keywords:

بازآفرینی , بافت ناکارآمد , گردشگری , بافت فرسوده , شهر آستانهاشرفیه