ارزیابی روند گسترش زیرساخت های شهر اسفنجی به عنوان مکانیسم موثر در مدیریت منابع آب به منظور تحقق توسعه پایدار شهر شیراز

بهره برداری ناکارآمد و بی توجهی به پایداری منابع، زمینه ساز چالش های فراوان در شهرهای امروزی است. این در حالی ست که پایداری شهر اساسا بر اجزای ساخته شده محیط شهر استوار است که توجه بیشتر به اجزای طبیعی و فضاهای سبز شهری را می طلبد. بدین ترتیب پژوهش حاضر با هدف ارزیابی گسترش زیرساخت های شهر اسفنجی در تحقق توسعه پایدار شهر شیراز انجام شد. این پژوهش کاربردی از نوع پیمایشی است. شیوه گردآوری داده ها اسنادی و میدانی است.جامعه آماری خبرگان و مدیران حوزه مدیریت بحران و برنامه ریزی شهری شهر شیراز می باشد که حجم نمونه به روش نمونه گیری هدفمند به تعداد ۲۰ نفر انتخاب شده است. در نهایت داده های گردآوری شده در محیط نرم افزارSPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج تحلیل فریدمن نشان داد که از بین ابعاد و شاخص های مورد بررسی، سه شاخص؛کنترل سیلاب های سطحی، ایجاد چشم انداز سبز-آبی و بهبود وضعیت اکولوژیکی بهترتیب با مقدار ۰/۰۷۱، ۰/۰۱۵۵،۰/۰۱۶۵ بیشترین وزن را به خود اختصاص داده است. بنابراین اتخاذ طرح نوین شهر اسفنجی به عنوان یکی از رویکردهای جدید برخواسته از مفاهیم توسعه پایدار می تواند در حل چالش های آبی و رسیدن به پایداری شهر شیراز موثر واقع شود.

Keywords:

شهر اسفنجی , توسعه کم اثر , مدیریت منابع آب , رواناب شهری , توسعه پایدار شهر شیراز