وضعیت زیست پذیری در بافتهای قدیم شهری(مطالعه موردی: منطقه ۸ شهرتبریز)

فرصت زیستن، بزرگترین موهبتی است که زندگی در اختیار انسان ها قرار داده است. انسان از آغاز پیدایش همواره تلاش کرده که محیطی ایمن برای زندگی خود فراهم کند. منتها از چند دهه اخیر محیط های مسکونی و از جمله شهرها، با مشکلات متعددی به لحاظ کیفیت زندگی، دسترسی به شرایط و امکانات زیستی مواجه هستند. از این رو، به زیست پذیری در بیشتر کشورها به عنوان یک اصل راهنما در گفتمان های سیاست-گذاری و برنامه ریزی شهری تاکید می گردد. این مقاله ضمن شناسایی مولفه های زیست پذیری، بافت قدیم شهر تبریز را به عنوان نمونه موردی پژوهش انتخاب کرده است. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی است که از طریق مطالعه کتابخانه ای-اسنادی و به شیوه میدانی (پرسشنامه) انجام گرفته است. نتایج حاصل از جمع آوری داده ها که با آزمون t تک نمونه ای و رگرسیون خطی انجام گردیده، نشان می دهد که از ۴ مولفه اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی و کالبدی؛ مولفه اجتماعی با میانگین ۳.۱۱ در سطح متوسط زیست پذیری می باشد و مولفه زیست محیطی با ۲.۵۴پایین ترین میانگین زیست پذیری را به خود اختصاص داده است. در بین محلات منطقه ۸؛ منطقه مقصودیه با میانگین ۳.۱۷ بالاتر از سطح متوسط قرار دارد و بقیه محلات میانگین نمره کمتر از حد متوسط زیست پذیری را دارند. نتایج بدست آمده نشانگر این موضوع می باشد که منطقه ۸ تبریز به عنوان مرکز و قلب یک کلانشهر و یکی از مناطق قدیمی تبریز از نظر زیست محیطی پایین تر از حد متوسط می باشد و این امر تلاش مسئولین و مدیران شهری را می طلبد تا متعهدانه شرایط زیستی ساکنان بافت قدیم را ارتقاء بخشند.

وضعیت زیست پذیری در بافتهای قدیم شهری(مطالعه موردی: منطقه ۸ شهرتبریز) Keywords:

شهرها , زیست پذیری , بافت های قدیم , شهر تبریز