بررسی استفاده درست از گیاهان در فضای شهری با توجه به اصول طراحی منظر

کاهش مهمترین اثرات فضای سبز در شهرها، کارکردهای زیست محیطی آنها است که ایجاد تعادل بخشی در متابولیسم شهر از یک سو و بالا بردن سطح زیبایی از سوی دیگر، سبب افزایش کیفیت زیستی شهرها می شوند. با توجه به اینکه گسترش از یک سو ارتباط ارگانیک با تکنولوژی و از سوی دیگر با آلودگی دارد و گریزی از آن نیست . برای تداوم آن باید کلیه عوامل لازم به کار گرفته شوند. مولفه های اثرات گسترش در شهرها، به طور گوناگونی نظام زیستی شهرها را می توانند مختل کنند . فضای سبز مناسب در شهرها یکی از عوامل موثر در کاهش این اثرات بوده و به ویژه در رابط با گرد و غبار، آلودگیهای شیمیایی ، هوا، فضای سبز شبه جنگلی ریه های تنفس شهرها به شمار میروند. مهمترین اثرات فضای سبز در شهرها تعدیل دما، افزایش رطوبت نسبی ، تلطیف هوا و جذب گرد و غبار است .سایر ثرات فضای سبز در شهرها نقش نسبی دارند ولی مجموعه اثرات فضای سبز حضور آنها را در شهرها اجتناب ناپذیر می کند به طوری که بدون وجود آن ممکن نیست شهرها پایدار باقی بمانند. مجموعه اثرات فضای سبز را میتوان به طور خلاصه به قرار زیر مجموعه بندی کرد .هدف این تحقیق تدوین اصول انتخاب و به کارگیری گیاهان در فضای سبز شهری بر مبنای فرآیند طراحی منظر است . برای این منظور از روش توصیفی تحلیلی استفاده شده است . نتیجه آنکه برای انتخاب گیاهان، ابتدا باید نیازهای عملکردی و اهداف کاشت مشخص گردیده و گیاهانی که برای یک منطقه انتخاب شوند، که به طور طبیعی با آن منطقه سازگاری داشته باشند. از آنجا که فرآیند نگهداری گیاهان در بلندمدت، مستلزم صرف هزینه است ، انتخاب گونه های سازگار با شرایط رویشگاه، به مهیا کردن رویشگاه برای گیاهان، برتری دارد. گیاهان عمدتا سیمای غالب طرح را به خود اختصاص داده و الزم است برای رسیدن به اهداف بلندمدت پایداری طرح، به کار گرفته شوند.

Keywords:

فضای سبز , طراحی شهری , گیاهان , منظر شهری