تبیین جامعه شناختی رابطه احساس ناامنی با مسئولیت پذیری اجتماعی پس از خاتمه بحران کووید۱۹

زمینه و هدف: مسئولیت ­پذیری اجتماعی یکی از مهم­ترین ویژگی های اجتماعی است که هنگام بروز مخاطرات طبیعی و انسانی، اهمیتی مضاعف می یابد. هدف پژوهش حاضر تبیین جامعه شناختی رابطه احساس ناامنی و مسئولیت­ پذیری اجتماعی پس از خاتمه همه ­گیری بیماری کوید ۱۹ در شهر تبریز می باشد. روش: پژوهش حاضر به شیوه کمی و از طریق پیمایش انجام شده، جامعه آماری آن شهروندان ۱۸ تا ۷۰ سال شهر تبریز است که تعداد ۳۸۴ نفر از آنها براساس فرمول کوکران به عنوان نمونه آماری با شیوه نمونه گیری خوشه ای و به صورت تصادفی انتخاب و بررسی شده اند. یافته ­ها: نتایج به دست آمده از بررسی داده های حاصل از تحقیق نشان می­دهد ارتباط معنادار و معکوس بین احساس ناامنی و مسئولیت ­پذیری­ اجتماعی قابل مشاهده است. همچنین نتایج بدست آمده نشان می­دهد مسئولیت ­پذیری اجتماعی افراد برحسب جنس، تحصیلات و شغل آنها متفاوت است اما سن پاسخگویان رابطه­ای با مسئولیت­ پذیری اجتماعی آنها ندارد. نتیجه گیری: انسجام و تعلق اجتماعی در جامعه می تواند تحت تاثیر عوامل مختلفی خدشه دار شود و کنش های اجتماعی را تحت تاثیر قرار دهد. احساس ناامنی از عوامل اجتماعی است که می تواند ارزش های اجتماعی همچون احساس تعلق و مسئولیت پذیری اجتماعی را کاهش دهد. نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد همه ­گیری کرونا با تقویت رفتارهای انزواگرایانه ناشی از انقطاع روابط اجتماعی و دوری گزینی افراد به واسطه ایجاد حس ناامنی در تعاملات اجتماعی، عاملی در کاهش مسئولیت­ پذیری اجتماعی افراد بوده است.

Keywords:

Feeling of insecurity , Corona crisis , Social responsibility , Tabriz , Covid ۱۹ ​​​​​​​ , احساس ناامنی , بحران پاندمی کرونا , مسئولیت پذیری اجتماعی , تبریز , کووید ۱۹ ​​​​​​​