بررسی میزان رابطه حمایت اجتماعی و تاب آوری با امید به زندگی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس استان یزد در سال ۱۴۰۱-۱۳۸۵

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی میزان رابطه حمایت اجتماعی و تاب آوری با امید به زندگی در بیماران مبتلا به مولتیپلاسکلروزیس استان یزد در سال ۱۴۰۱-۱۳۸۵ است. روش این پژوهش با توجه به ماهیت موضوع، توصیفی از نوع همبستگی بوده است. جامعه پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس استان یزد به تعداد ۱۸۰۰ نفر بودند که با استفادهاز جدول مورگان تعداد ۳۱۶ نفر به روش نمونه گیری در دسترس بعنوان حجم نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعاتشامل پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر ( ۱۹۹۱ )، مقیاس تاب آوری کانور دیویدسون( ۲۰۰۳ ) و مقیاس حمایتاجتماعی (MOS) شربورن و استوارت ( ۱۹۹۱ ) است. تجزیه و تحلیل داده ها به وسیله آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تحلیل شدند. نتایج رگرسیون گام به گام نشان داد که حمایت اجتماعی و تاب آوری به میزان ۷۴.۱ درصد در دو گامتوانستند امید به زندگی را پیش بینی و تبیین کنند. همچنین ضریب همبستگی پیرسون نیز نشان داد که بین تاب آوری وحمایت اجتماعی و مولفه های آن با امید به زندگی رابطه معنادار و مستقیمی در سطح ۰.۰۵ وجود دارد. بر اساس نتایج اینپژوهش میتوان نتیجه گرفت که رابطه تاب آوری و حمایت اجتماعی با امید به زندگی در بیماران مبتلا به مولتیپلاسکلروزیس میتواند نقش داشته باشد.

Keywords:

حمایت اجتماعی , تاب آوری , امید به زندگی , بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس