مدل یابی ساختاری پیش بینی سوگ پیچیده پایدار در میان افراد سوگوار ناشی از کرونا بر اساس کیفیت روابط ابژه با تمرکز بر نقش واسطه ای نشخوار خشم و احساس تنهایی

هدف: هدف پژوهش حاضر ارایه مدل ساختاری پیش بینی سوگ پیچیده پایدار در میان افراد سوگوار ناشی از کرونا بر اساس کیفیت روابط ابژه با تمرکز بر نقش واسطه ای نشخوار خشم و احساس تنهایی بود. روش: روش پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی با استفاده از معادلات ساختاری بود. نمونه شامل ۳۰۰ نفر از افراد سوگوار ناشی از کرونا در شهر تهران که یکی از اعضای نزدیک خانواده خود شامل همسر، برادر، خواهر، والدین و فرزندان را به علت کوید ۱۹ از دست داده اند و شرایط ورود به پژوهش را داشتند، بود. ابزارهای اندازه گیری، پرسشنامه های سوگ پیچیده (۱۹۹۵)، روابط موضوعی بل (۲۰۰۳)، نشخوار خشم (۲۰۰۱) و احساس تنهایی (۱۹۹۳) بودند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر جهت بررسی روابط علی بین متغیرها انجام شد. یافته ها: نتایج برازندگی مدل پیشنهادی حاکی از برازش خوب مدل با داده ها بود و ۱/۳۳ درصد از تغییرات سوگ پیچیده پایدار با روابط ابژه، نشخوار خشم و احساس تنهایی توضیح داده می شوند که این میزان در حد قوی می باشد. ضرایب مستقیم مدل نشان داد روابط ابژه، نشخوار خشم و احساس تنهایی با سوگ پیچیده پایدار رابطه مثبت معنادار دارند. همچنین با ورود متغیرهای نشخوار خشم و احساس تنهایی به مدل به ترتیب اثر غیرمستقیم روابط ابژه بر سوگ پیچیده پایدار به صورت مثبت ۱۶۹۲/۰ و ۰۵۱۸/۰ شد. نتیجه گیری: بنابراین درک صحیح از تجربه سوگ نوظهور ناشی از کرونا و عوامل مرتبط با آن و امکان سنجش دقیق تر وضعیت بازماندگان، تشخیص افراد در معرض خطر را ممکن می کند تا بتوان درمان و حمایت مناسب را برای آن ها فراهم کرد.

Keywords:

احساس تنهایی , روابط ابژه , سوگ پیچیده پایدار , نشخوار خشم