شناسایی و رتبه بندی پیشران های ارتقاء اشتغال پذیری کارکنان وظیفه مبتنی بر آمایش سرزمینی با استفاده از رویکرد دلفی فازی

پژوهش حاضر با هدف شناسایی و رتبه بندی پیشران های ارتقای اشتغال پذیری کارکنان وظیفه مبتنی بر آمایش سرزمینی با استفاده از رویکرد آمیخته (کیفی - کمی) انجام شد. این پژوهش در حیطه پژوهشهای آمیخته بارویکرد کیفی-کمی در رهیافت استقرایی-قیاسی است که ازنظر هدف، کاربردی و ازحیث ماهیت و روش، توصیفی - پیمایشی است. جامعه آماری پژوهش حاضر در بخش کیفی اساتید و خبرگان مدیریت، اقتصاد و سیاست گذاران نیروهای مسلح است که نمونه گیری در این پژوهش به صورت هدفمند و به تعداد ۳۸ نفر می باشد. جامعه آماری بخش کمی مسئولان ارشد و کارکنان ستاد کل نیروهای مسلح و مدیران سازمان نظام وظیفه می باشند که بااستفاده از نمونه گیری غیراحتمالی دردسترس حجم نمونه ۵۱ نفر تعیین شد. در بخش کیفی پژوهش برای گردآوری اطلاعات از مصاحبه نیمه ساختاریافته استفاده شد که روایی و پایایی آن بااستفاده از ضریب CVR و آزمون کاپای کوهن تایید شد. علاوه بر این، در بخش کمی از پرسشنامه مقایسه زوجی استفاده شد و پایایی توسط آزمون مجدد و روایی توسط روایی محتوا مورد تایید قرار گرفت. برای کدگذاری داده ها از نرم افزار MAXQDA۲۰۲۰ بهره گرفته شد که منجر به شناسایی پیشران های ارتقای اشتغال پذیری کارکنان وظیفه گردید. سپس با بهره گیری از تکنیک دلفی فازی رتبه بندی پیشران های ارتقای اشتغال پذیری کارکنان وظیفه انجام پذیرفت. نتایج پژوهش حاکی از آن است که مدیریت استعداد کارکنان وظیفه، مقابله با فلات یادگیری، حرفه ای سازی، حفظ سربازان نخبه، شایسته گماری و همسویی راهبردی به عنوان مهم ترین پیشران ها شناسایی شدند

شناسایی و رتبه بندی پیشران های ارتقاء اشتغال پذیری کارکنان وظیفه مبتنی بر آمایش سرزمینی با استفاده از رویکرد دلفی فازی Keywords:

پیشران های اشتغال پذیری , آمایش سرزمینی , نیروهای مسلح , کارکنان وظیفه , رویکرد دلفی فازی