اثربخشی طرحواره درمانی بر بهبود کنش های اجرایی و کاهش پرخاشگری زندانیان مبتلا به اختلال شخصیت

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر بهبود نارسایی کنش های اجرایی و کاهش پرخاشگری مجرمین زندانی مبتلا به اختلال شخصیت بود. جامعه ی پژوهش مردان زندانی یکی از واحدهای مشاوره زندان مرکزی شهر مشهد بود. از میان آن ها ۱۸ نفر که ملاک های ورود را دارا بودند، به صورت در دسترس به عنوان نمونه ی پژوهش انتخاب شدند و به صورت تصادفی در گروه آزمایش (۹ نفر) و در گروه کنترل (۹ نفر) تقسیم شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه چند محوری شخصیتی میلون ۳، مقیاس نارسایی کنش های اجرایی بارکلی و پرسشنامه پرخاشگری باس و پری بود. داده های پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته های پژوهش نشان داد که طرحواره درمانی منجر به کاهش پرخاشگری شد اما در بهبود کنش های اجرایی اثربخش نبود. بنابراین با توجه به نتایج پژوهش می توان می توان نتیجه گرفت که طرحواره درمانی می تواند آسیب های روان شناختی زندانیان را کاهش دهد.

Keywords:

کنش های اجرایی , پرخاشگری , اختلالات شخصیت , طرحواره درمانی.