اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر اجتناب شناختی، عاطفه مثبت و منفی مادران دارای اختلال رشد ذهنی

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر اجتناب شناختی و عواطف مثبت و منفی مادران دارای فرزند اختلال رشد ذهنی به اجرا درآمد. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه و مرحله پیگیری ۴۵ روزه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه مادران دارای فرزند اختلال رشد ذهنی شهر اصفهان در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بودند که فرزندان آنها در مدارس استثنایی حضور داشتند. نمونه پژوهش شامل ۲۶ نفر از مادران دارای فرزند اختلال رشد ذهنی بود که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند (۱۳ مادر در گروه آزمایش و ۱۳ مادر در گروه گواه). گروه آزمایش مداخله ده جلسه ای رفتاردرمانی دیالکتیک را در طی دو و نیم ماه به صورت هفته ای یک جلسه ۷۵ دقیقه ای دریافت نمودند. این در حالی است که گروه گواه هیچگونه مداخله ای را در طول پژوهش دریافت نکرده و در انتظار دریافت مداخله حاضر بود. سپس افراد هر دو گروه تحت پس آزمون قرار گرفتند. مرحله پیگیری نیز پس از ۴۵ روز اجرا شد. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامه اجتناب شناختی (سکستون و دوگاس، ۲۰۰۸) و پرسشنامه عواطف مثبت و منفی (واتسون، کلارک و تلگن، ۱۹۸۹) بود. پس از جمع آوری پرسشنامه ها و استخراج داده های خام، تجزیه و تحلیل داده های حاصل از این پژوهش توسط نرم افزار (SPSS) ویرایش ۲۳ با استفاده از روش های آمار توصیفی و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر صورت گرفت. نتایج نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیک بر اجتناب شناختی و عواطف مثبت و منفی مادران دارای فرزند اختلال رشد ذهنی تاثیر معنادار دارد (۰۰۱/۰>p).

Keywords:

اجتناب شناختی , اختلال رشد ذهنی , رفتاردرمانی دیالکتیک , عواطف مثبت و منفی