بررسی اثر بخشی آموزش مهارت خودآگاهی ویژه والدین برنحوه تعامل والد- فرزند abstract
پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی آموزش مهارت خودآگاهی ویژه والدین برنحوه تعامل والد- فرزند انجام گرفت. پژوهش حاضر از لحاظ هدف بنیادی و از نوع تحقیقات نیمه آزمایشی می باشد. جامعه آماری پژوهش را تمامی والدین دانش آموزان دختر متوسطه دوره اول شهرستان اهواز به تعداد ۱۵۷۰۰ نفردر سه پایه و ۶۵ دبیرستان تشکیل دادند که به صورت تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند و با استفاده از جدول نمونه گیری کوهن برای دو گروه آزمایش و کنترل ۵۰ نفر محاسبه شد. ابزار این پژوهش پرسشنامه خودآگاهی scs و پرسشنامه ارزیابی رابطه والد – فرزند بود. پس از تکمیل پرسشنامه ها توسط والدین دو گروه آزمایش وگواه، جلسات آموزش مهارت خودآگاهی برای گروه آزمایش برگزار شد و در این دوران بر روی گروه کنترل هیچ آموزشی داده نشد. سپس مجدد گروه آزمایش مدت ۶۰روز بعد از آموزش، پرسشنامه های مربوطه رو پرکرده تا اثر بخشی این آموزش در گذشت زمان بررسی شود. تجزیه تحلیل توسط نرم افزار SPSS انجام شد. نتایج کوواریانس تک متغیره نشان داد، آموزش مهارت خودآگاهی بر نحوه تعامل والد (مادر) با فرزند تاثیر داشته (۰۰۱/۰=P) و میزان این تاثیر ۳۵/۰ است. همچنین آمار تی گروه های وابسته نشان داد متغیر زمان نتوانسته است بر اثربخشی آموزش مهارت خود آگاهی تاثیرگذار باشد (۰۶/۰=P) به عبارت دیگر این اثر بخشی در طول زمان پایدار بوده است .
بررسی اثر بخشی آموزش مهارت خودآگاهی ویژه والدین برنحوه تعامل والد- فرزند Keywords:
مهارت خودآگاهی. تعامل والد- فرزند. والدین