بررسی تغییرات سیستم انعقادی در مبتلایان به کووید-۱۹ بستری در بیمارستان طی سال های ۱۳۹۹ و ۱۴۰۰

مقدمه: بیماری کووید-۱۹ علائم بالینی و آزمایشگاهی متعددی ایجاد می ­کند که هر یک از این علائم ممکن است در تشخیص بیماری و یا تعیین سیر بیماری موثر باشد. در این مطالعه  تغییرات سیستم انعقادی در افراد مبتلا به کووید-۱۹ بستری در  بیمارستان مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی/ مقطعی، تعداد ۹۰ بیمار مبتلا به کووید-۱۹ بستری در بیمارستان انتخاب و از نظر تغییرات سیستم انعقادی (PT، PTT، Plt، MPV، D-dimer و FDP) روز اول و هفتم بستری  بررسی  و مقایسه شدند. تحلیل داده­ ها با نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ صورت گرفت. جهت مقایسه تغییرات انعقادی روز اول و هفتم بستری به صورت کمی از آزمون ویل-کاکسون و به صورت کیفی رتبه­ ای از آزمون مک­نمار استفاده شد. یافته ها: میانگین سن بیماران۵۱/۶۱ سال، ۵۳/۳۳ درصد مرد و ۴۶/۶۴ درصد زن بودند. به ترتیب روز اول و هفتم بستری میانگین و انحراف معیار PT: ۷۱/۶۹±۱۲/۱ و ۲/۳۹±۱۵/۰۰ ثانیه (P<۰.۰۰۱)، PTT: ۵/۰۹±۳۳/۸ و ۱۱/۳۱±۴۳/۳۲ ثانیه (P<۰.۰۰۱)، Plt: ۵۸/۳۰±۲۷۶/۱۸ و ۷/۲۰±۲۴۴/۰۹ ×۱۰۳/µl (P<۰.۰۰۱)، MPV: ۰/۸۴±۸/۲ و ۳/۸۳±۱۰/۵۸ فمتولیتر (P<۰.۰۰۱)، D-Dimre: ۴۰/۱۷±۳۰۰/۳۴ و ۱۹۴/۲۶±۴۹۳/۱۷ نانوگرم بر میلی­لیتر (P<۰.۰۰۱) بود. همچنین FDP بالاتر از ۵ روز اول و هفتم بستری به ترتیب ۶/۷ و ۷۰ درصد (P<۰.۰۰۱) بود. بحث و نتیجه گیری: سیستم انعقادی بیماران مبتلا به کووید-۱۹ از زمان بستری تا روز هفتم دچار تغییرات قابل توجهی می­ شود. این تغییرات شامل افزایش PT، PTT، MPV و D-Dimer، FDP و کاهش پلاکت است.

Keywords:

Covid-۱۹ , Coagulation System , PT , PTT , D-Dimer , کووید-۱۹ , سیستم انعقادی , PT , PTT , D-Dimer