رابطه بین امید به تحصیل بر یادگیری خودراهبر با نقش میانجی سازگاری تحصیلی دانش آموزان متوسطه دامغان

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین امید به تحصیل بر یادگیری خودراهبر با نقش میانجی سازگاری تحصیلی دانش آموزان متوسطه دامغان بود. روش تحقیق همبستگی با رویکرد مدل سازی معادلات ساختاری است. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانش آموزان متوسطه دوم شهرستان دامغان به تعداد ۹۸۹ نفر تشکیل می دهند حجم نمونه بر اساس جدول مورگان و به صورت تصادفی ۲۶۹ نفر انتخاب شدند. ابزار پژوهش سه پرسشنامه امید به تحصیل، یادگیری خودراهبر و سازگاری تحصیلی است. داده های به دست آمده با نرم افزار Smart Plsبه روش مدل سازی معادلات ساختاری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. با توجه به نتایج یافته ها، تاثیر متغیر میانجی سازگاری تحصیلی در رابطه ی بین امید به تحصیل بر یادگیری خودراهبر معنادار است. همچنین نتایج نشان داد امید به تحصیل بر یادگیری خودراهبر و سازگاری تحصیلی تاثیر دارد و سازگاری تحصیلی بر یادگیری خودراهبر تاثیر دارد.

Keywords:

امید به تحصیل , یادگیری خودراهبر , سازگاری تحصیلی , دانش آموزان.