نقش خودراهبری و تعهد اخلاقی در ارتقای عملکرد تحصیلی دانش آموزان دوره ابتدایی

تحصیل در دوران ابتدایی یکی از مراحل حیاتی توسعه فردی است که تاثیر عمیقی بر زندگی افراد در آینده خواهد داشت. در این مرحله، علاوه بر آموزش محتوایی، توانایی های اجتماعی، اخلاقی، و خودراهبری نیز برای دانش آموزان بسیار اهمیت دارند. یکی از مواردی که در اینجا به آن پرداخته می شود، نقش خودراهبری و تعهد اخلاقی در ارتقای عملکرد تحصیلی دانش آموزان است. خودراهبری به معنای توانایی فرد در مدیریت خودش، انگیزه ها، زمان، و منابع برای دستیابی به اهدافش است. تعهد اخلاقی هم به معنای پایبندی به ارزش ها و اخلاقیات در همه جنبه های زندگی است. این دو عامل می توانند نقش مهمی در عملکرد تحصیلی دانش آموزان داشته باشند. از طرفی، توانایی های خودراهبری باعث می شود که دانش آموزان بتوانند به طور موثرتری با چالش ها و موانع مواجه شوند و به دستاوردهای آموزشی بهتری دست پیدا کنند. از طرف دیگر، تعهد اخلاقی باعث می شود که دانش آموزان به دقت و پشتکار بیشتری در تحصیلات خود بپردازند و از رفتارهای ناسازگار و ناپسند اجتناب کنند. با وجود اهمیتی که خودراهبری و تعهد اخلاقی در عملکرد تحصیلی دارند، مشکلاتی مانند کمبود توانمندی های خودراهبری و نبود تعهد اخلاقی در برخی از دانش آموزان می تواند به عقب نشینی در عملکرد تحصیلی آن ها منجر شود. این مقاله به بررسی نقش خودراهبری و تعهد اخلاقی در ارتقای عملکرد تحصیلی دانش آموزان دوره ابتدایی می پردازد.

Keywords:

خودراهبری , تعهد اخلاقی , عملکرد تحصیلی , دانش آموزان , آموزگار , دوره ابتدایی