بررسی رابطه میزان خودکنترلی و ناامیدی در کودکان هشت تا یازده سال

زمینه و هدف: خودکنترلی و ناامیدی از عوامل موثر بر کیفیت زندگی افراد است. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه بینناامیدی با میزان خودکنترلی در دانش آموزان ابتدایی انجام گردید.روش ها: مطالعه حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری دانش آموزان دختر و پسر شهرستان سمیرم بود و ۷۷ دانش آموز دختر و پسر با روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. ابزار سنجش مقیاس ناامیدی کازدین و مقیاس خودکنترلی ادراک شده کودکان هومفری و اطلاعات جمعیت شناختی بود. تحلیل نتایچ با نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ انجام شد. برای تحلیل داده ها از روش همبستگی و رگرسیون استفاده شد.نتایچ: میانگین و انحراف معیار ناامیدی و میزان خودکنترلی شرکت کنندگان در پژوهش به ترتیب ۳/۲۸ ± ۲/۸۰ و ± ۱/۹۷ ۵/۶۲ بود. بین ناامیدی و میزان خودکنترلی همبستگی معکوس و معناداری به دست آمد P=۰,۰۰۰۱)، .(r=-۰,۴۹ همچنین داده های حاصل از خلاصه مدل رگرسیون برای پیشبینی ناامیدی از روی متغیرهای پیش بین(خودکنترلی و خرده مقیاس های آن) نشان دادند که ۲۳ درصد از واریانس متغیر ملاک(ناامیدی)، توسط متغیرهای پیش بین(خودکنترلی و خرده مقیاس هایش) تبیین می شود.نتیجه گیری: براساس نتایچ احتمالا با بهبود شرایط خودکنترلی و افزایش آن، میزان ناامیدی در دانش آموزان کاهش می یابد. اعمال روش های مناسب برای افزایش امیدواری و غنی سازی محیط آموزشی و پرورشی دانش آموزان دراین زمینه مفید است. انجام مطالعات بیشتر در این حوزه پیشنهاد می گردد.

Keywords:

ناامیدی , خودکنترلی , خودکنترلی میان فردی , خودکنترلی فردی , خودسنجی , دانش آموزان.