اثربخشی طرحواره درمانی بر تکانشگری و ناگویی هیجانی در افراد مبتلا به اختلال مرزی

هدف: هدف پژوهش حاضر اثربخشی طرحواره درمانی بر تکانشگری و ناگویی هیجانی در افراد مبتلا به اختلال مرزی بود. روش: طرحپژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش گردآوری داده های نیمه آزمایشی با گروه های آزمایش و کنترل و در قالب طرح پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه مراجعه کنندگان به مراکز مشاوره شهر اراک در پاییز و زمستان ۱۴۰۱ بود که تعداد ۳۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ۱۵) نفر) و کنترل ۱۵) نفر) جایگزاری شدند.گروه آزمایش، طی ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت انجام مداخله قرار گرفتند و به پرسشنامه های تنطیم شناختی هیجان گارنفسکی، کراج و سپینهاوون (۲۰۰۱)، تکانشگری بارات و همکاران (۱۹۹۸) و ناگویی هیجانی بگبی، پارکر و تیلور (۱۹۹۴) پاسخ دادند. داده ها نیز با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیره با استفاده از نرم افزار SPSS-۲۶ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد طرحواره درمانی باعث کاهش تکانشگری و بهبود ناگویی هیجانی در افراد شرکت کننده گروه آزمایش شد .(p-.۰/۰۵) بحث و نتیجه گیری: میتوان از طرحواره درمانی در درمان کسانی که مشکلات هیجانی دارند (مانند افراد مرزی) استفاده کرد و باعث بهبود و تعدیل هیجانات منفی در آنها شد.

Keywords:

طرحواره درمانی , تکانشگری , ناگویی هیجانی , اختلال مرزی