پیش بینی کیفیت زندگی بر اساس خودتنظیمی هیجانی و خودکارآمدی در زنان سرپرست خانوار

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش خودتنظیمی هیجانی و خودکارآمدی بر کیفیت زندگی و ابعاد آن (جسمانی و روانی) بود. در یک طرح همبستگی ۱۵۰ نفر از زنان سرپرست خانوار مددجوی ۳ خیریه واقع در شهر مشهد با روش نمونه گیری غیرتصادفی و در دسترس انتخاب شدند. داده ها با مقیاس پرسشنامه کیفیت زندگی (QOL)، پرسشنامه خودتنظیمی هیجانی (ERQ) و پرسشنامه تاب آوری (CD-RISC) گردآوری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با مدل سازی معادلات ساختاری انجام شد. نتایج نشان داد خودتنظیمی هیجانی پیش بینی کننده کیفیت زندگی و ابعاد آن شامل کیفیت جسمانی و کیفیت روانی می باشند و بیشترین تاثیر را بر روی کیفیت جسمانی (β=۰. ۵۸۹) دارد. همچنین خودکارآمدی به طور پیش بینی کننده کیفیت زندگی و ابعاد آن شامل کیفیت جسمانی و کیفیت روانی می باشند و بیشترین تاثیر را بر روی کیفیت روانی (β=۰. ۴۲۰) دارد. به نظر می رسد خودتنظیمی هیجانی و خودکارآمدی بر کیفیت زندگی اثرگذار بوده است. بر این اساس لازم بر مداخلات درمانی با هدف افزایش خودتنظیمی هیجانی و خودکارآمدی تمرکز بیشتری صورت گیرد.

Keywords:

خودتنظیمی هیجانی , خودکارآمدی , کیفیت زتدگی , زنان سرپرست خانوار.