بررسی اثرات توام ایبوپروفن و ۱ و ۸ سینئول بر آنزیم گلوتاتیون ردوکتاز در رت های مبتلا به هایپرآمونمیا

هدف از این پژوهش، بررسی اثرات ایبوپروفن به تنهایی و همراه با ۱ و ۸ سینئول بر رفتار اضطرابی و استرس های اکسیداتیو در رت های نر بود. برای این منظور ابتدا ۳۶ سر رت به شش گروه تقسیم شدند. به گروه کنترل، نرمال سالین و به پنج گروه دیگر آمونیوم استات به شکل درون صفاقی به مدت چهار هفته تزریق گردید و سپس به مدت دو هفته گروه هایپرآمونیا، سالین نرمال، گروه ایبوپروفن به میزان ۱۵ میلی گرم ایبوپروفن، گروه سینئول ۵ به میزان ۵ میلی گرم سینئول، گروه سینئول ۱۰ به میزان ۱۰ میلی گرم سینئول و گروه سینئول - ایبوپروفن، روزانه به میزان ۱۰ و ۱۵ میلی گرم به ترتیب سینئول و ایبوپروفن به ازای هر کیلوگرم وزن بدن دریافت کردند. برای بررسی حافظه فضایی از ماز آبی موریس و برای ارزیابی اضطراب از ماز به علاوه مرتفع استفاده شد. میزان آنزیم گلوتاتیون ردوکتاز به منظور بررسی استرس های اکسیداتیو اندازه گیری شد. میزان بیان ژن های IL-۶ و IL-۱β با روش Real-time PCR در مغز ارزیابی شد. نتایج این پژوهش نشان داد در گروه ایبوپروفن نسبت به گروه هایپرآمونمیا به طور معنی داری حافظه فضایی بهبود و رفتار اضطرابی کاهش یافت (P<۰.۰۱)، ولی تغییر معنی داری در میزان آنزیم گلوتاتیون ردوکتاز دیده نشد (P>۰.۰۵). در گروه ایبوپروفن همراه با سینئول ۱۰ علاوه بر بهبود شاخص های فوق، افزایش معنی دار در آنزیم گلوتاتیون ردوکتاز مشاهده گردید (P<۰.۰۱). این نتایج نشان می دهند که ترکیب ایبوپروفن همراه با سینئول علاوه بر بهبود حافظه فضایی و کاهش اضطراب، باعث کاهش استرس های اکسیداتیو نیز می گردد، لذا ممکن است استفاده توام این دو ترکیب در بهبود اختلالات شناختی و اضطراب ناشی از هایپرآمونمیا مفید باشد.

Keywords:

هایپرآمونمیا , گلوتاتیون ردوکتاز , اضطراب , ایبوپروفن , ۱ و ۸ سینئول