تعیین میزان تجمع زیستی آلومینیوم در بافت های کبد، آبشش و عضله ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio)

آلومینیوم جزء عناصر فراوان پوسته زمین است و ممکن است غلظتش به دلیل وقایع طبیعی و فعالیت­های صنعتی در اکوسیستم های آبی افزایش یابد. هدف از این مطالعه بررسی تجمع زیستی آلومینیوم در بافت­های کبد، آبشش و عضله ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) است که در غلظت­های ۱، ۲، ۴ و ۶ میلی­گرم بر لیتر آلومینیوم در محیط آزمایشگاهی انجام شد. میزان آلومینیوم در بافت­های مورد نظر بعد از هضم شیمیایی توسط دستگاه اسپکتروفتومتری جذب اتمی سنجیده شد. مقایسه میزان تجمع آلومینیوم در بافت­های آبشش، کبد و عضله در غلظت­های مختلف آلومینیوم با گروه شاهد اختلاف معنی­دار نشان داد (۰۵/۰>P). بیشترین میزان تجمع آلومینیوم در بافت آبشش، کبد و عضله به ترتیب ۴/۰ ± ۳/۵۱، ۵/۰ ± ۸۶/۲۰ و µg/g D.W ۲۸/۰ ± ۵/۱۱ در غلظت ۶ میلی­گرم (۹۶ ساعت) و کمترین میزان ۰۱/۰ ± ۲/۱، ۱/۰ ± ۹/۲ و µg/g D.W۰۳/۰ ± ۱۸/۰ در گروه شاهد مشاهده شد. نتایج به دست آمده نشان داد که بیشترین میزان تجمع زیستی آلومینیوم در بافت­های مختلف به ترتیب در آبشش، کبد و عضله می­باشد. همچنین مشخص شد که با افزایش غلظت آلومینیوم در محیط میزان شاخص تجمع زیستی کاهش می­یابد که دلیل این کاهش ممکن است فعالیت فیزیولوژیک بافت­ها باشد. همبستگی پیرسون ارتباط معنی­دار بین زمان و تجمع آلومینیوم در بافت­های عضله و کبد نشان داد (۰۱/۰>P). آبشش بهترین اندام هدف برای فلز آلومینیوم است که می­توان از آن به عنوان شاخص آلودگی محیط استفاده نمود.

Keywords:

تجمع زیستی , آلومینیوم , ماهی کپور , بافت